strzec tajemnicy ukrytej w pokoju, ktoś inny zatroszczył się o to, podpalając domek letniskowy.
– Na czym miałby polegać ten związek?
– Nie wiem – rzekł dziennikarz. – Ale bierzecie pod uwagę taką możliwość?
Komisarz musiał starannie dobierać słowa, żeby nie wzbudzić zbytniego zainteresowania i nie trafić na nagłówki.
– Śmierć Clausena nastąpiła z przyczyn naturalnych. Historia jego choroby jest znana.
– Czy ktoś mógł się włamać, ponieważ wiedział, że Clausen nie żyje i jego domek letniskowy stoi pusty?
– To są tylko spekulacje. Nie ma sensu się nimi zajmować.
Dziennikarz szykował się do zakończenia rozmowy.
– Kiedy będziecie wiedzieć coś więcej na temat przyczyny pożaru?
– Domek doszczętnie spłonął – odparł Wisting. – Nie ma pewności, czy oględziny i przeprowadzone badania przyniosą konkretne odpowiedzi.
– Ale dowiecie się, czy wykryto ślady łatwopalnej cieczy?
– To rutynowa część badań – potwierdził komisarz.
– Czyli można powiedzieć, że okoliczności pożaru nie są do końca pewne? – podsumował dziennikarz.
Trudno było sądzić inaczej.
– Zniszczenia powstałe w wyniku pożaru znacznie utrudniają precyzyjne odtworzenie przebiegu zdarzeń – odparł, zamiast mu przytaknąć.
Dziennikarz nie otrzymał takich odpowiedzi, jakich oczekiwał, ale mimo to podziękował i zakończył rozmowę.
– Jonas Hildre z „Dagbladet” – powiedział Wisting i zerknął na Line.
– Dziennikarz polityczny – oznajmiła. – Prawdopodobnie badał tylko grunt. Łatwo nie odpuści.
Wisting zamierzał zapisać numer, ale przerwało mu nadejście wiadomości tekstowej. Musiał włożyć okulary, żeby ją odczytać. Chwilę trwało, zanim zrozumiał, że nadawcą esemesa jest ochroniarz, który przyjechał do płonącego domku letniskowego. Mężczyzna przesłał link do strony, na której był zamieszczony film z kamery samochodowej.
– Możesz to odtworzyć? – spytał, pokazując telefon Mortensenowi.
Technik odebrał od niego komórkę i przesłał esemesa do siebie, po czym ustawił laptop na środku stołu, tak aby wszyscy go widzieli. Po chwili na ekranie ukazał się obraz szoferki samochodu ochroniarskiego. Wisting rozpoznał trasę. Pojazd jechał przez centrum Stavern obok hotelu Wasilioff, a następnie skręcił w lewo obok portu głębokowodnego. Jakość nagrania była zaskakująco dobra. Pasek u dołu obrazu pokazywał godzinę: 5:14. Z radia samochodowego płynęła ściszona muzyka.
Wisting zjadł kilka łyżek gulaszu, który był niemal pozbawiony smaku. Na nagraniu nagle rozległ się dzwonek. Ochroniarz odebrał, podając nazwisko i numer patrolu.
Trudno było usłyszeć, co dokładnie mówiono, ale Wisting domyślił się, że gdzieś włączył się alarm i że dyspozytor podał adres.
Prędkość wzrosła. Samochód opuścił centrum miasta. Latarnie zniknęły. Reflektory oświetlały ciemną szosę z ciągnącymi się po obu stronach polami uprawnymi. Znak zniósł ograniczenie prędkości. Warkot silnika przybrał na sile i samochód znacznie przyspieszył.
Na końcu płaskiego odcinka drogi pojawiły się dwa światła nadjeżdżającego z naprzeciwka samochodu. Pojazdy szybko się do siebie zbliżyły i wyminęły. Przednie światła oślepiły kamerę, tak że nie można było odczytać numeru rejestracyjnego.
Ochroniarz jechał dalej. Po chwili wyminął go kolejny samochód. Również tym razem nie można było przyjrzeć się tablicy rejestracyjnej, ale pojazd miał na dachu szyld TAXI.
W samochodzie ochroniarza znowu zabrzęczał telefon. Mortensen podkręcił dźwięk. Dzwoniono z centrali z informacją, że w obiekcie, do którego ochroniarz właśnie się udawał, uruchomił się alarm przeciwpożarowy.
Mężczyzna zameldował, że będzie na miejscu za jakieś cztery minuty.
Zbliżał się do zjazdu do Hummerbakken. Na tle nocnego nieba dostrzegli łunę pożaru.
Amalie kręciła się na krześle. Line wzięła ją na ręce i postawiła na podłodze.
– Stop! – zawołał Wisting. – Cofnij!
– Widziałem to – przytaknął Mortensen i cofnął nagranie o piętnaście sekund.
Kiedy ochroniarz zwolnił, żeby zjechać z głównej drogi, w pobliskiej zatoczce włączyły się reflektory. Światła samochodu ochroniarza padły na pojazd, który właśnie ruszał. Szara furgonetka.
Mortensen chwycił długopis i zanotował godzinę.
Nie było widać numeru rejestracyjnego ani kierowcy, ale nagranie było na tyle czytelne, że każdy, kto znał się na samochodach, bez trudu mógł zidentyfikować markę i model pojazdu.
Ochroniarz jechał dalej wąską boczną drogą. Obraz zaczął się trząść, ponieważ nawierzchnia była w kiepskim stanie. Chwilę później pojawiły się płomienie.
– Najmocniej pali się tył domu – skomentował Mortensen, gdy samochód się zatrzymał. – Dawny pokój Lennarta.
Wisting wrócił do jedzenia. Nagranie leciało dalej. Kilkoro gapiów pojawiło się i zniknęło z kadru.
– Świetnie – powiedział i odłożył widelec. – Możesz ustalić, jaki samochód stał w zatoce postojowej?
– Wydaje mi się, że to było berlingo – odparł Mortensen i cofnął nagranie do godziny, którą wcześniej zanotował.
Na ekranie znowu pojawił się szary samochód dostawczy. Mortensen włączył pauzę.
– Citroën Berlingo albo Peugeot Partner – stwierdził. – Sprawdzę to.
Line zaczęła znosić ze stołu. Wisting wstał, wyjął z szuflady wykałaczkę i wsunął ją w zamyśleniu między siekacze.
12
Gdy Wisting i Mortensen zaparkowali na końcu drogi, nad pogorzeliskiem nadal unosił się dym. Pożarowi oparł się jedynie komin. Również samochód Bernharda Clausena był niemal całkowicie zniszczony. Nietknięte pozostały natomiast meble ogrodowe na placu do grillowania położonym między drzewami od strony morza.
Z radiowozu wysiadł policjant, podszedł do nich. Z czasem wieść o pożarze rozeszła się po okolicy i pojawiło się wielu ciekawskich, którzy przyszli popatrzeć na akcję gaśniczą. Poza tym funkcjonariusz nie miał nic do zameldowania.
Wisting i Mortensen schylili się i przeszli pod
