głowę, cały płonę, kocham jak smok. Powiedzże, znasz imię mojej pani?
Corra zatrajkotała z aprobatą. Gallowglass uśmiechnął się szeroko i zaczął poruszać piką jak metronomem. Patrząc na stryja, uniósł brwi i zaśpiewał następną zwrotkę.
Bez końca słałem jej błyskotki,
Klejnoty, perły, żeby była milsza,
A kiedy nie miałem już nic,
Wysłałem ją… do piekła.
– Powodzenia – rzucił Matthew, mając nadzieję, że Corra nie rozumie tej poezji.
Zajrzał do najbliższych komnat, żeby skatalogować przebywające w nich osoby. Hamish Osborne siedział w rodzinnej bibliotece i, sądząc po skrzypieniu pióra i słabym zapachu lawendy i mięty, zajmował się robotą papierkową. Po krótkim wahaniu Matthew otworzył drzwi.
– Czas dla starego przyjaciela? – zapytał.
– Już zaczynałem myśleć, że mnie unikasz.
Osborne odłożył pióro i poluzował krawat w letnie kwiatowe wzory, na jakie nie odważyłaby się większość mężczyzn. Nawet na francuskiej wsi Hamish ubrał się w granatowy prążkowany garnitur i lawendową koszulę jak na spotkanie z członkami parlamentu. Prezentował się jak elegancki relikt z czasów edwardiańskich.
Matthew wiedział, że demon próbuje sprowokować kłótnię. On i Hamish od wielu lat byli przyjaciółmi z Oksfordu. Ich zażyła przyjaźń opierała się na wzajemnym szacunku i podobnych, ostrych jak brzytwy intelektach. Nawet prosta wymiana zdań potrafiła być skomplikowana i strategiczna jak partia szachów rozgrywana przez dwóch mistrzów. Było jednak za wcześnie, żeby pozwolić Hamishowi na zepchnięcie go do defensywy i zdobycie przewagi.
– Jak Diana? – Osborne zauważył, że Matthew celowo nie chwycił przynęty.
– Tak jak można się spodziewać.
– Oczywiście sam bym ją zapytał, ale twój bratanek mnie wygonił. – Hamish podniósł kieliszek do ust. – Wina?
– Pochodzi z mojej piwnicy czy Baldwina? – Na pozór niewinne pytanie stanowiło subtelne przypomnienie, że teraz, kiedy on i Diana wrócili, Hamish może będzie musiał wybierać między nim a resztą de Clermontów.
– To bordeaux. – Osborne zakręcił winem w kieliszku, czekając na reakcję przyjaciela. – Drogie. Stare. Dobre.
Matthew wykrzywił wargi.
– Nie, dziękuję. W przeciwieństwie do mojej rodziny nigdy za nim nie przepadałem. – Zapasem cennego bordeaux Baldwina wolałby napełnić fontannę w ogrodzie niż je wypić.
– Co to za historia ze smokiem? – Mięsień w szczęce Hamisha zadrgał, ale Matthew nie potrafił stwierdzić, czy to z rozbawienia, czy z gniewu. – Gallowglass mówi, że Diana przywiozła go jako suwenir, ale nikt mu nie wierzy.
– Ona należy do Diany – powiedział Matthew. – Będziesz musiał sam ją zapytać.
– Sprawiłeś, że wszyscy w Sept-Tours trzęsą się ze strachu. – Hamish nagle zmienił temat. – Reszta jeszcze nie zauważyła, że najbardziej przerażoną osobą w château jesteś ty.
– A jak William? – Matthew potrafił równie skutecznie zmieniać temat jak demon.
– Słodki William gdzie indziej ulokował uczucia. – Osborne wykrzywił usta i odwrócił głowę. Jego wyraźne cierpienie doprowadziło ich grę do nieoczekiwanego końca.
– Tak mi przykro. – Matthew sądził, że ten związek przetrwa. – William cię kochał.
– Nie dość. – Hamish wzruszył ramionami, ale nie mógł ukryć bólu w oczach. – Obawiam się, że swoje romantyczne nadzieje będziesz musiał przenieść na Marcusa i Phoebe.
– Prawie wcale nie rozmawiałem z tą dziewczyną – stwierdził Matthew. Westchnął i nalał sobie kieliszek bordeaux Baldwina. – Co możesz mi o niej powiedzieć?
– Młoda panna Taylor pracuje w jednym z domów aukcyjnych w Londynie: Sotheby albo Christie. Nigdy ich nie potrafię odróżnić. – Hamish zagłębił się w skórzany fotel stojący przy zimnym kominku. – Marcus poznał ją, kiedy odbierał coś dla Ysabeau. Myślę, że to poważna sprawa.
– Bo jest. – Matthew wziął kieliszek i ruszył wzdłuż regałów ustawionych pod ścianami. – Zapach Marcusa jest na niej całej. On znalazł partnerkę.
– Tak podejrzewałem. – Hamish sączył wino, obserwując niespokojne kroki przyjaciela. – Oczywiście nikt nic mi nie powiedział. Twoja rodzina naprawdę mogłaby nauczyć MI6 co nieco o tajemnicach.
– Ysabeau powinna była to zakończyć. Phoebe jest za młoda na związek z wampirem. Nie może mieć więcej niż dwadzieścia dwa lata, a Marcus połączył się z nią nierozerwalną więzią.
– O, tak, zabronić Marcusowi się zakochać! – Szkockie „r” Hamisha stało się jeszcze wyraźniejsze. – Jak się okazuje, on jest równie uparty jak ty, jeśli chodzi o miłość.
– Może gdyby myślał o swoim stanowisku przywódcy Zakonu Rycerzy Świętego Łazarza…
– Przestań, Matthew, zanim powiesz coś tak niesprawiedliwego, że może nigdy ci tego nie wybaczę. – Głos Hamisha zabrzmiał jak trzask bicza. – Wiesz, jak trudno jest być wielkim mistrzem zakonu. Od Marcusa oczekiwano, że wejdzie w o wiele za duże buty, a on, wampir czy nie, nie jest dużo starszy od Phoebe.
Zakon Rycerzy Świętego Łazarza założono w czasach krucjat jako zakon rycerski, który miał bronić interesów wampirów w świecie coraz bardziej zdominowanym przez ludzi. Pierwszym wielkim mistrzem został Philippe de Clermont, mąż Ysabeau, postać legendarna nie tylko wśród wampirów, ale także wśród innych bytów. Dorównanie mu było niemożliwe.
– Wiem, ale żeby się zakochać… – W Matthew narastał gniew.
– Nie ma żadnych „ale” – przerwał mu Hamish. – Marcus wykonał świetną robotę. Zwerbował nowych członków i nadzorował finansowe szczegóły wszystkich naszych operacji. Zażądał, żeby Kongregacja ukarała Knoksa za to, co tutaj zrobił w maju, i formalnie poprosił o anulowanie przymierza. Nikt nie mógłby zrobić więcej. Nawet ty.
– Ukaranie Knoksa nie cofnie tego, co się stało. On i Gerbert zakłócili spokój mojego domu. Knox zamordował kobietę, która była dla mojej żony jak matka. – Matthew wychylił wino do dna, żeby zapanować nad gniewem.
– Emily miała atak serca – przypomniał mu Hamish. – Marcus twierdzi, że da się określić jego przyczyny.
– Ja wiem dość – oświadczył z nagłą furią Matthew i cisnął pustym kieliszkiem przez pokój. Szkło rozbiło się o brzeg jednego z regałów, odłamki posypały się na gęsty dywan. – Nasze dzieci nie będą miały szansy poznać Emily. A Gerbert, który od wieków jest w zażyłych stosunkach z naszą rodziną i wie, że Diana jest moją żoną,
