Freda i zaczęła go karmić.
– Mamusiu, fasola jest paskudna!
– Fred, im szybciej będziesz jadł, tym szybciej zniknie z twojego talerza. – Alicia wstała od stołu i podeszła do kuchenki. – Twoje policzki nabrały rumieńców – zwróciła się do Julii. – Szczerze mówiąc, już nie pamiętam kiedy ostatnio tak dobrze wyglądałaś.
– Dzięki. – Julia w skupieniu nalewała wrzątku do czajniczka. Czuła na sobie wzrok siostry. – Rano poszłam na długi spacer. Dobrze mi zrobił – przyznała.
– Na to wygląda. James, przestań rzucać fasolą we Freda! Każę ci ją pozbierać i zjeść.
Julia podała siostrze filiżankę herbaty.
– I… miałam dziś gościa.
– Masz na myśli Kita Crawforda?
– Tak.
– Miałam ci powiedzieć, że dzwoniła Bella Harper. Chciała twój numer telefonu. O dziwo, była bardzo rozmowna. – Alicia podeszła do stołu, żeby pozbierać talerze i podać dzieciom jogurty. – Myślę, że dowiedziała się, kim jesteś. Najwyraźniej to, że mam słynną siostrę, sprawiło, że zyskałam jej szacunek. – Mówiąc to, uniosła brwi. – Ale dość już o tej głupiutkiej kobiecie. Czego chciał Kit?
– Znalazł coś w starym domu Billa i Elsie i przyjechał mi to oddać. – Julia pociągnęła łyk herbaty.
– Naprawdę? Co?
– Pamiętnik, prawdopodobnie napisany przez dziadka Billa. To zapiski jeńca wojennego z więzienia Changi w Singapurze. Powiem ci więcej, kiedy go przeczytam.
– Niesamowite – jęknęła Alicia. – Ile lat miał dziadek, kiedy go napisał?
– Był rok tysiąc dziewięćset czterdziesty pierwszy, więc miał niewiele ponad dwadzieścia lat. Wiedziałaś, że trafił do niewoli? – spytała Julia.
Alicia pokręciła głową.
– Nie, ale nie znaczy to, że tak nie było. Trzeba zapytać babcię Elsie. Ona będzie wiedziała.
– Widziałaś się z nią ostatnio?
Alicia wyglądała na zawstydzoną.
– Nie. Przy dzieciakach jakoś nie mogę znaleźć czasu, żeby ją odwiedzić… wiem, że powinnam bardziej się postarać.
– Wciąż mieszka w Southwold? – spytała Julia.
– Mniej więcej rok temu zmarła jej siostra, więc teraz mieszka zupełnie sama. Pamiętasz, jak lubiła się bawić naszymi włosami? Czesała je, plotła warkocze, robiła kucyki, loki… – Alicia zachichotała. – I ta dziwna kolekcja peruk, które trzymała w pokoju na tyłach domu. Godzinami układała fryzury zupełnie jak dziecko, które bawi się lalkami. Zawsze chciała być fryzjerką, prawda?
– Tak i nienawidziła moich włosów, bo były zbyt ciężkie, żeby je podkręcić, nawet jeśli spałam w papilotach. – Julia uśmiechnęła się czule. – Tak czy inaczej odwiedzę ją.
Alicia podeszła do kredensu i otworzyła jedną z szuflad. Wyciągnęła notes na adresy i pospiesznie przerzuciła kartki.
– To numer telefonu Elsie i jej adres. Jedź do niej, Julio – zachęciła siostrę. – Chyba nie byłyśmy wzorowymi wnuczkami: ty, mieszkając we Francji, a ja, mając na głowie dom i dzieci.
– Fakt, nie byłyśmy – przyznała Julia. – Kiedy się z nią spotkam, zdecyduję, czy oddać jej ten pamiętnik. Kit powiedział, że dziadek mógł schować go celowo, bo jego zawartość była zbyt drastyczna.
– Dobra myśl. – Alicia zaczęła sprzątać ze stołu. – Umyjcie ręce i buzie – zwróciła się do dzieci. – Później możecie przez pół godziny pooglądać telewizję, zanim przyjdzie Rose, a potem pójdziecie się kąpać. No już, zmykajcie.
Dzieciakom nie trzeba było powtarzać dwa razy. Wybiegły z kuchni, a Julia pomogła Alicii załadować zmywarkę.
– Dobrze rozmawiało ci się z Kitem?
– Tak. Oddałam mu Dziecięcą księgę cudów w zamian za pamiętnik – odparła z uśmiechem Julia. – Ostatnie lata spędził gdzieś za granicą. Nie miał pojęcia o tym… co się wydarzyło. Dowiedział się od siostry.
– Może to dobrze – rzuciła Alicia. – Jest bardzo… atrakcyjny. Nie uważasz?
– Nie. Zresztą muszę już iść.
Po wyrazie twarzy Julii Alicia poznała, że posunęła się za daleko, i skarciła się w myślach.
– Poczekaj, zapiszę ci numer telefonu Elsie. – Zanotowała go pospiesznie na skrawku papieru. – Proszę. – Mówiąc to, wręczyła go siostrze. – Daj mi znać, jak potoczyły się sprawy, dobrze?
– Tak. Dzięki za herbatę. – Julia ruszyła w kierunku drzwi. – Cześć.
Chwilę później zatrzasnęła drzwi samochodu znacznie mocniej, niż było to konieczne, i energicznie odjechała sprzed domu Alicii.
Zacisnęła zęby na myśl o starszej siostrze i jej irytującym zachowaniu. Wiedziała, że Alicia stara się jej pomóc; że chce się nią opiekować, tak jak robiła to, kiedy były młodsze. Jednak jej nadopiekuńczość sprawiała, że Julia czuła się mała i głupia.
Odkąd sięgała pamięcią, Alicia doskonale radziła sobie w życiu. Była „złotą dziewczynką”, jak mówił o niej ojciec. Potrafiła robić kilka rzeczy naraz i nie zepsuć żadnej z nich. Wszystko, co robiła, robiła ze spokojem, a do tego zawsze wyglądała perfekcyjnie.
Julia dorastała w cieniu siostry, starając się uporządkować własne życie. Była samotniczką, która nie dbała o swój wygląd. Godzinami ćwicząc na fortepianie, z trudem zdawała kolejne egzaminy. Zawsze wiedziała, że nie może konkurować z doskonałością Alicii. Jakby tego było mało, Alicia była córeczką tatusia, podczas gdy Julia od dziecka trzymała się matczynej spódnicy. Wszyscy zauważali, jak bardzo matka i córka są do siebie podobne. Nie tylko fizycznie; obie lubiły bujać w obłokach i kochały sztukę.
Jej dzieciństwo dobiegło końca w dniu, w którym umarła ich matka.
*
Po powrocie do domu dołożyła do ognia, próbując ożywić płomienie. Wciąż jeszcze była rozdrażniona. Problem polegał na tym, że Alicia była opiekuńcza z natury – Julia nie mogła jej za to winić. Świadomość tego sprawiła, że poczuła jeszcze większe wyrzuty sumienia. Wiedziała, jak bardzo Alicia pragnie zastąpić jej matkę i jak bardzo ona, Julia, jest niewdzięczna. Jednak nikt nie mógł zająć miejsca mamy… nigdy. Chciała tylko, żeby Alicia w końcu zrozumiała, że Julia potrzebuje siostry, z którą mogłaby dzielić swój ból; nie kogoś – jakkolwiek szczere byłyby chęci Alicii – kto nie jest w stanie zastąpić tego, co zostało utracone.
A
