Stwierdziła, że nastoletnia córka nienawidzi jej partnera, obrzuca go wyzwiskami i wielokrotnie groziła, że złoży takie zeznania na policji, po których trafi za kratki. Anthea odegrała przed zastępcą szeryfa bardzo przekonującą scenę, nawet zanosiła się płaczem, a młody funkcjonariusz jej uwierzył i poszedł sobie.
Natomiast dla Miny zaczęło się prawdziwe piekło. O ile wcześniej Henry ją sprał, to teraz skatował, do krwi tłukąc sprzączką od pasa, kopiąc i rzucając o ścianę. Anthea z zainteresowaniem przyglądała się tej masakrze, a kiedy zasapany Henry wreszcie skończył, nalała sobie i jemu drinka.
Gdy szeryf Cody Banks zapoznał się z raportem zastępcy, nie dał wiary historyjce Anthei i od tej pory miał Minę na oku. Niestety nie udawało mu się przyłapać Henry’ego na gorącym uczynku, nie mógł też liczyć na zeznania matki dziewczyny, więc w sądzie doszłoby do sytuacji patowej: słowo nieletniej Miny przeciwko słowu Henry’ego. Do tego Anthea rozpuszczała po mieście plotki, że jej córka jest nałogową kłamczuchą.
Innymi słowy, życie dawało Minie w kość. W szkole miała pod górkę, ponieważ była nieśmiałym, wycofanym dzieckiem, nad którym pastwili się rówieśnicy, a w domu czekało na nią jeszcze gorsze piekło. Jedyną ucieczką stało się dla niej pisanie. Trzymała to w tajemnicy przed całym światem, dopuszczając do niego tylko garstkę najbardziej zaufanych osób. Już jako trzynastoletnia dziewczynka podjęła wprawdzie jeszcze nieporadne, ale bardzo ambitne literackie wyzwania, a zafascynowany nimi Rogan wspierał ją i zachęcał, żeby rozwijała swój talent. Natomiast Anthea nigdy nie dowiedziała się o próbach pisarskich córki.
Ponieważ Mina odstawała od reszty, na przykład nie chodziła na randki, inne dziewczyny dawały jej popalić. Tylko Sassy nie znęcała się nad nią, przeciwnie, traktowała z sympatią, co przerodziło się w przyjaźń. Bart poznał Minę niedługo po tym, jak matka załatwiła jej pracę kelnerki w restauracji. Oczywiście ani Anthea, ani kochaś-alkoholik nie byli w stanie zarobić na utrzymanie domu. Co prawda Rogan zajmował się ranczem, ale i tak brakowało pieniędzy na jedzenie i inne codzienne wydatki. Kiedy Mina upierała się, że nie chce pracować jako kelnerka, matka zaczęła jej grozić. A kiedy wcielała groźby w życie, Henry z zapałem ją w tym wspierał, natomiast Mina traciła ochotę do protestów. Zresztą Henry nie tylko uwielbiał tłuc Minę, ale także ją obmacywał, gdy Anthea nie patrzyła. Zresztą nawet gdyby widziała, co robi, niewiele by ją to obeszło. Nienawidziła córki, a Mina nie mogła zrozumieć, dlaczego.
Niewielkie dochody Miny z restauracji starczały na zakup żywności i opłacenie rachunków za prąd oraz wodę. Po uregulowaniu tych należności nic jej nie zostawało, co było dla niej bardzo bolesne. By jak najszybciej zrealizować swoje największe marzenie, czyli się usamodzielnić, każdą wolną chwilę, a także nocne godziny przeznaczała na naukę. Niestety nie miała już wsparcia ze strony Rogana, który wszedł w spółkę z Jakiem McGuire’em i wyjechał do Australii, by zarządzać olbrzymim ranczem. Na miejscu pozostawił pełnomocnika, który okazał się człowiekiem zimnym i nieprzyjaznym, a w Minie budził równie duży strach co Henry.
Ale nie tylko Sassy odnosiła się do niej przyjaźnie, również Bart tak ją traktował. Można powiedzieć, że stał się dla niej bratem, o którym zawsze marzyła. Wspierał Minę w jej poczynaniach, a przy tym cechował go zaraźliwy optymizm, co było dla niej bezcenne. By podnieść ją na duchu, często przypominał, że niedługo będzie świętować osiemnastkę i otrzyma świadectwo ukończenia szkoły, a wtedy ucieknie od matki i jej strasznego partnera. Obiecywał, że zrobi dla niej wszystko, co w jego mocy, a ona wiedziała, że to prawda, i bardzo ją to wzruszało. Bo choć jej codzienne życie było prawdziwym koszmarem, to jednak nie została na tym świecie całkiem sama.
Pewnego dnia, niedługo po osiemnastych urodzinach Miny i tuż przed ukończeniem szkoły, naćpany do nieprzytomności Henry zabrał Antheę do samochodu i pojechali do baru, żeby kupić alkohol. W drodze powrotnej Henry przycisnął gaz do dechy, nie wyrobił się na zakręcie i walnął w słup telefoniczny. Kierowca i pasażerka zginęli na miejscu.
Mina miała wyrzuty sumienia z powodu wielkiej ulgi, którą wtedy poczuła. Ale z matką nigdy nie była blisko, a od kiedy pojawił się Henry, życie Miny zmieniło się w piekło.
W przygotowaniach do pogrzebu pomógł jej Bart, a także polecił zaufanego adwokata do zarządzania posiadłością. W tamtym też czasie z Australii wrócił Rogan, który bardzo jej pomógł w tym trudnym okresie. Kiedy dowiedział się, przez co musiała przejść, nie posiadał się z oburzenia. Żałował, że nie było go na miejscu, bo na pewno by nie dopuścił do skrzywdzenia Miny. Ale teraz zajął się wszystkim. Między innymi tak ustawił sprawy finansowe dotyczące rancza, by Mina mogła całkowicie skupić się na tym, o czym od dawna marzyła i od czego zależała jej przyszłość, a mianowicie na pisaniu książek. Znał jej literackie próbki i był przekonany, że czeka ją wielka kariera. Zresztą tak samo uważał Bart.
Gdy Mina pochowała Antheę i Henry’ego, zdawało się jej, że zakopała w ziemi również złą przeszłość. Oczywiście nie było to takie proste, bo nękały ją straszne wspomnienia, jednak teraźniejszość i przyszłość rysowały się w znacznie pogodniejszych barwach.
Rogan, nawet gdy przebywał w Australii, czuwał nad ranczem Michaelsów, między innymi nie dopuścił Anthei do zarządzania finansami, co szybko doprowadziłoby do ruiny. A tak cały czas była zachowana płynność finansowa. Mina przed wyjazdem Rogana nauczyła się od niego podstaw zarządzania ranczem, a także poznała tajniki handlu bydłem, co bardzo jej się przydało po ukończeniu szkoły. Kowboje traktowali ją z dużą cierpliwością i pomagali w utrzymaniu rancza aż do powrotu Rogana. Szczególnie dużo nauczyła się od Billa McAllistera, który pracował u niej na pół etatu, a przez lata zgromadził ogromne doświadczenie, dzięki czemu potrafił tak organizować pracę, by robota była wykonana szybciej i taniej. Drugim jego pracodawcą był przyjaciel Miny, Bart. Tym sposobem szybko się okazało, że niewielkie ranczo Michaelsów może zapewnić Minie dochody zapewniające przeciętny standard życia.
Mina lubiła zajmować się ranczem, jednak jej przeznaczeniem była literatura. Przepadała za romansami, interesowała się też historiami o najemnikach i stróżach prawa, i w tworzonych przez siebie powieściach splatała te wątki. Niestety pierwszy jej utwór nie został dobrze przyjęty, ale nie załamała się, tylko zabrała się do roboty nad kolejną powieścią. Tym razem mocniej rozbudowała wątek romansowy, a przygodowy był w tle. Pomysł się spodobał i książka dobrze się sprzedała.
Dwa lata później Mina była już uznaną autorką młodego pokolenia i zbierała coraz pochlebniejsze recenzje. Jej powieści, w duchu nieco staroświeckie, z akcentem kładzionym na małomiasteczkowe życie, niestroniące od realistycznych scen akcji, stały się rozpoznawalne i zdobyły rzeszę wiernych czytelników, a po pewnym czasie Mina nawiązała kontakty z grupą najemnych żołnierzy. Ich dowódca przeczytał poleconą przez znajomego powieść Miny, i tak to się zaczęło. Najemnicy zaakceptowali żyjącą na głębokiej prowincji pisarkę, dzielili się z nią wiedzą na temat tajnych operacji, a nawet zabierali ze sobą na misje. Dzięki tak zdobytej wiedzy Mina mogła nadać swoim powieściom paradokumentalny realizm, co stało się jej ogromnym atutem w porównaniu z innymi autorami. Jeszcze bardziej zyskała w oczach czytelników, gdy rozniosła się wieść o jej bliskiej znajomości z najemnikami, którym zleca się najbardziej krwawe i brawurowe misje.
Miała wrażenie, że spełniają się jej marzenia, zwłaszcza gdy pomyślała o tym, jak jeszcze niedawno wyglądało jej życie. Cieszyło ją również to, że zarówno Rogan, jak i Bart są z niej dumni.
W wieku
