dwa kubki. Podała jeden Vlorze, po czym przyciągnęła składane krzesło i usiadła.
Vlora popatrzyła bezmyślnie na trunek w dłoni.
– Przepraszam, ale nie do końca rozumiem, co się tu dzieje.
– Moi oficerowie – zaczęła wyjaśnienia Etepali – nalegali bardzo, bym nie spotykała się z tobą osobiście. Powiedziałam, że zjawię się tu jako obserwatorka, a komuś innemu pozwolę udać mnie.
– Myśleliście, że cię zabiję mimo rozejmu?
Etepali upiła z kubka, przyglądając się Vlorze jasnymi oczyma znad krawędzi okularów. Jej milczenie było odpowiedzią.
Krzemień potarła szczękę, żeby rozluźnić mięśnie, przemierzyła namiot i usiadła naprzeciwko Dynizyjki.
– Naprawdę nie chciałam być nieuprzejma przed chwilą. Ale muszę powtórzyć moje pytanie.
– Dlaczego marnować czas na spotkanie? – powtórzyła Dynizyjka. – A kto by nie chciał? Ty jesteś Vlora Krzemień. Bohaterka wojny kezańsko-adrańskiej. Bohaterka kezańskiej wojny domowej. Prześwietny dowódca najemników. – Ostatni tytuł został wypowiedziany z nutą łagodnej kpiny, jakby nie pasował do dwóch pierwszych.
– Nie wierzę, że moja reputacja sięga aż do Dynizu – odpowiedziała Vlora sucho.
Etepali uśmiechnęła się wstydliwie. Po raz drugi już Vlora przyłapała się na tym, że próbuje zgadnąć, ile Dynizyjka ma lat. Nie mogło to być mniej niż sześćdziesiąt. Może nawet bliżej siedemdziesięciu.
– Zdziwiłabyś się. – Etepali zajrzała do kubka i uśmiechnęła się kpiąco. – Ale nie, nie sięga. Mam biografię marszałka polnego Tamasa, którą przywiózł mi przed laty jeden ze szpiegów. Jest tam wzmianka o tobie, oczywiście, ale nic więcej na twój temat nie wiedziałam, zanim nie przybyłam do Landfall. Od tamtego czasu czytałam jednak wiele i zdziwiłabyś się, jak wiele literatury powstało na temat słynnej Vlory Krzemień.
– I co ze mną?
– Jesteś interesująca. Pełna ognia. Lojalna. Z zasadami. I skonfliktowana. Przypominasz mi mnie.
W innych okolicznościach Vlora polubiłaby tę kobietę. Zrozumiała to od razu. Ale teraz była zmęczona i szybko traciła cierpliwość, przy czym to wstrętne pragnienie przemocy wciąż tkwiło zakorzenione głęboko w niej. Myślała tylko o tych kilku godzinach snu, który nie przynosił odpoczynku, i jutrzejszej bitwie.
– Chyba powinnam potraktować to jako komplement.
Wiekowa Dynizyjka wydęła policzki i wolno wypuściła powietrze.
– Nie chcę się tu przechwalać, ale nie wiesz, kim jestem. Nie możesz tego wiedzieć. Zatem ci powiem. – Dopiła swój trunek, adrańską jęczmienną whisky, o czym Vlora przekonała się, gdy wzięła łyk ze swojego kubka, i podjęła: – Ja również bardzo młodo zostałam generałem. Miałam trzydzieści pięć lat, gdy otrzymałam ten stopień, w najkrwawszych latach dynizyjskiej wojny domowej. Walczyłam w ponad sześćdziesięciu bitwach, przy czym w połowie z nich prowadziłam nasze wojska jako dowódca. Przegrałam jedynie dwie. – Dla podkreślenia uniosła dwa wyprostowane palce.
– Próbujesz mnie zastraszyć? – zapytała Vlora nieco zbita z tropu.
– Oczywiście, że nie. Nakreślam tylko kontekst. Kiedy czytałam tę biografię marszałka Tamasa, miałam wrażenie, że widzę własne niewyraźne odbicie. Nie chodzi o jego doświadczenie i kampanie oczywiście, ale sposób myślenia. Jego pasje. Mocne i słabe strony. To było zdumiewające. I wtedy dowiedziałam się, że miał troje dzieci: wojownika, maga i generała. Jeśli chodzi o poznanie maga i wojownika, byłabym tak samo zainteresowana, jak każdy inny. – Spojrzała na klapę namiotu, jakby chciała podkreślić, że dokładnie wie, kim jest Borbador. – Ale jeśli chodzi o generała… – Pokręciła głową, uśmiechając się lekko. – Nigdy nie miałam własnych dzieci. Mężczyźni mnie nie interesują, jeśli rozumiesz, co mam na myśli. Ale chcę myśleć, że gdybym miała córkę, byłaby ona taka jak ty. – Odchyliła się na oparcie, upiła whisky. – To dlatego, moja droga, chciałam cię spotkać.
Vlora ze zdumieniem wpatrywała się w Dynizyjkę.
– Dlatego?
– Oczywiście. Jestem stara, Vloro. Mogę tak się do ciebie zwracać? No więc jestem stara i walczyłam w tylu bitwach, że rezultat nie interesuje mnie nawet w połowie tak bardzo jak to, kto bierze w nich udział.
– Nie przypominasz dynizyjskich generałów, których spotkałam.
– Piesków Sediala? Oczywiście, że nie. To fiuty, co do jednego. Tak samo jak ich pan.
Vlora pociągnęła nosem.
– Dziwisz się, że nazywam Wielkiego Ka fiutem? – Etepali wzruszyła ramionami. – Jest nim. Powiedziałam mu to w twarz. Nie ja jedna wolałabym, żeby zasługa za zakończenie wojny domowej przypadła komuś innemu. Mój kuzyn Yaret, on… – Zaśmiała się. – Przepraszam, odchodzę od tematu.
– Ależ nie, to całkiem ciekawe.
Etepali uśmiechnęła się ze zrozumieniem.
– Chcesz posłuchać dynizyjskich plotek? Wiedzieć, gdzie wbić nóż? Nie zamierzam się wycofywać, Vloro. Jutro staniemy do walki. Być może jedna z nas zginie w czasie bitwy. Chciałam cię przed tym poznać.
Vlora zmarszczyła brwi, wpatrując się w zawartość kubka. Myślała o srebrnej baryłce w klapie swego munduru. Powoli odstawiła kubek i odpięła baryłkę, po czym podniosła ją do światła.
– Co stało się z człowiekiem, który mi ją zabrał?
– Kazałam go rozstrzelać.
– Dlaczego?
– Ponieważ sam przyznał, że poprowadził szarżę kawalerii przeciwko jednej, na wpół martwej kobiecie, a kiedy poniósł porażkę, udał trupa. Nie ma w mojej armii miejsca na takie tchórzostwo.
– Zakładam, że wykonywał rozkazy.
– W takim razie powinien wykonać je do końca. Powinien zginąć, próbując cię zgładzić, a nie chować się pod nieboszczykiem w nadziei, że twoi przyjaciele, Uprzywilejowani, go nie zauważą. A tak przy okazji, ten trunek jest naprawdę dobry – oznajmiła, wprawiając płyn w naczyniu w ruch. – Mogę dostać resztę butelki?
Vlora zamknęła dłoń wokół przypinki.
– Jest twoja.
Etepali promieniała.
– Wspaniale. Jestem wdzięczna za twą szczodrość. – Wzięła butelkę i stanęła przy krześle, jakby chciała dać do zrozumienia, że spotkanie dobiegło końca. Potrząsnęła flaszką w stronę Vlory. – Jeśli jutro wygram, mam nadzieję, że pomożesz mi ją osuszyć wieczorem.
– Zanim zaniesiesz moją głowę Ka-Sedialowi?
Etepali prychnęła pogardliwie.
– Ka-Sedial
