канвертуючы пачутае ў жартачкі.
– Ды якое няшчаснае каханне! – падключаючы лёгкую артылерыю сваёй абаяльнасці, сцішана выгукнуў ён. – У мяне ўсё добра. У Гомелі жонка і палюбоўніца чакаюць.
– Галоўнае не паблытаць, хто з іх хто, – не даўшы веры яго словам, пакеплівала Іванкавіч.
Яны засмяяліся. Засмяяліся, як старыя добрыя сябры. Гэты смех нават здолеў на нейкі час утаймаваць хісткі ўнутраны страх Руткоўскага.
– На ваш погляд, якая псіхалагічная праблема найбольш уласцівая беларусам? – перапыніўшы смех, раптоўна змяніла тэму жанчына. – Толькі не кажыце, што адзінота…
– Сіндром татальнай адзіноты да нас яшчэ не дабраўся, – беларус з удзячнасцю перайшоў на новую хвалю гутаркі. – А нашай праблемай, пэўна, ёсць тое, што мы не ўмеем добра камунікаваць.
– Бавячы сённяшні вечар з вамі, я наўрад ці магу пагадзіцца з такім сцверджаннем.
– Ды ў нас нават няма свайго ёмістага слова для абазначэння гэтага. У рускіх – «общение». Ва ўкраінцаў – «спілкування». І там, і там наўпрост спасылка на пэўную еднасць людзей. А ў нас у афіцыйным моўным стандарце гэта называецца «зносіны». Нібыта мы мусім у час камунікавання «зносіць», то бок трываць, цярпець адно аднаго…
– І як вам мяне «зносіць» сёння? – пацікавілася Ядранка, уставіўшы ў сваю англамоўную рэпліку толькі што пачуты беларускі дзеяслоў.
– Дзякуй, з вамі файна, – стрымана прашамацеў Ягор, каб крый божа не нагаварыць лішніх кампліментаў.
– Дзякуй, і мне з вамі таксама.
Яны расплаціліся за вячэру і выйшлі з кавярні. Нягледзячы на позні час, людзей на вуліцы было шмат – шпацыравалі, размаўлялі, весяліліся. Беларус і харватка ішлі моўчкі. Ён не ведаў, што рабіць далей. Яна ж не давала зразумець, чым сёння ўсё павінна скончыцца. Найлепшым варыянтам для яго было б вяртанне ў гатэль, поціск рукі ці, што горай, лёгкія абдымкі на развітанне – і кожны разбягаецца па сваіх нумарах.
– А ў Беларусі ёсць мора? – абарвала цішыню жанчына. – Мне сорамна, але я так кепска ведаю геаграфію…
– Няма ў нас мора. Азёры ёсць. Прыгожыя. Але не самыя вялікія…
– Шкада, што няма. Я сама на Адрыятыцы нарадзілася. Мяне бацькі і назвалі Ядранкай у гонар Адрыятычнага мора. Вельмі яго люблю. Там столькі цудоўных мясцін! Каб былі мы цяпер у мяне на радзіме, я абавязкова паказала б вам парачку… Хаця і тут ёсць сваё хараство…
– Я ведаю. Сам учора блукаў па прыгожым куточку ўзбярэжжа.
– Слухайце, у вас жа заўтра секцыя, як і ў нас, з дзесяці гадзін?
– Так. І што?
– Хадзем.
Яна схапіла спадарожніка за руку і павабіла за сабой. Для яго гэта было поўнай нечаканасцю, але ўпарціцца ён не стаў, адно папытаўшы:
– Сербкі ўсе такія рамантычныя?
– Харваткі, – крыху збянтэжылася жанчына.
– А якая розніца? – Ягор
