kon egter soos handomkeer verander. Vanweë die gesonke ligging word die water goed warm. Stroom koeler lug van Hermon en Libanon in die noorde dan in, word die meer van 18 km x 9 km ’n vreesaanjaende kookpot.
Jesus, vermoeid, rus op die ereplekkie: ’n bankie op die agterstewe, met ’n kussing (Mark 4:38 OAV) en ’n stukkie vloermat. Hier word Hy wakker gemaak deur sy benoude dissipels wie se stemme bo die gebulder van die storm gehoor word: “Here, red ons, ons vergaan!” (Matt 8:25 OAV). Jesus bestraf die storm, en dit bedaar. Net die spiere tril nog in ná-reaksie.
Ook woed die storms van die lewe gedurig. Ek onthou hoe ek, ná ’n verreikende motorongeluk van ons kinders, ’n winkel binnegestap en half verbaas gesien het hoe mense gewoonweg pos uithaal en piesangs koop, terwyl ons net een refrein ken: “Here, red, ons vergaan.” Daardie namiddag hoor ek iets teen die begroeide buiteruit van my skryfkamer krap; dit was ’n bloukopkoggelman, soos ons hulle kleintyd genoem het, regop met sy voorpote teen die ruit, asof hy direk na my kyk. Eintlik het hy net sy weerkaatsing gekonfronteer, maar dit was ’n klein wonderwerk van troos.
Dit is die eintlike wonderwerk: dat God soms die vrede gee nog voor die storm gaan lê, eintlik binne-in die hart van die storm. Dat die storm ondergeskik kan raak aan die poeletjies rus en berusting, “die vrede wat alle verstand te bowe gaan” (Fil 4:7).
GEBED: Ken ek nie die storm nie, Here, wanneer my skippie so klein en die woeste waters so groot is. Dankie vir u vredewerkende teenwoordigheid.
12 Februarie Markus 5:1-20
DIE BESETENE TUSSEN DIE GRAFTE
“My naam is Legio,” antwoord hy Hom, “want ons is baie” (Mark 5:9).
Vroegaand land Jesus en sy dissipels oorkant die meer. Die dissipels bewe nog ná die storm, en vind die toneel grillig: die onrein, weiende varke, die kalksteenholtes wat as grafte dien. Opeens storm ’n mensding skreeuend op hulle af. Halfnaak, vol sere, baard en hare ’n woesteny. Jesus vra sy naam, en hy antwoord nogal. Dalk onthou hy ’n legioen soldate (ses duisend man), wat hom met klippe bestook het. Of die slagting en verkragting wat in sy dorpie aangerig is, het sy verstand geknak. Jare reeds krap die legioen sy kop deurmekaar.
Die kwessie is nie of ons in bose geeste glo nie. Vir die besetene was hulle werklik. Vir Sielkunde Prakties het ons Valkenberg besoek en is van die ergste gevalle gewys. Een het stemme gehoor. “Hoor jy dit nou?” het die psigiater simpatiek gevra. Die pasiënt het diep geluister en geknik. Die ervare psigiater het hom nie weerspreek nie.
Jesus besweer die geeste. In die finale spasma van waansin gil die man so dat die varke skreeuend op loop sit, oor die krans. Vir die sieke is dit ’n teken. God gee soms, buiten die wonderwerk, ook ’n teken vir die mens (dagstukkie 19 Apr). Die dissipels help die man aan klere en kos. Dalk slaap hulle hier op die grond, of in die boot waarheen hulle met ’n skuit roei (Mark 5:18). Die volgende dag sou die varkeienaar en nuuskieriges opdaag. Jesus wil nog die nodige nasorg doen; die man sou moeg wees van jare se raas en vlug en spartel.
By Jesus se voete kom hierdie mensewrak tot rus. Hy wil saam met Jesus gaan, maar kry die opdrag om te bly en te getuig. Toe Jesus weer die landstreek besoek, met die eerste wonderspysiging (Mark 6:35-44), daag ’n mensemenigte op. Was dit as gevolg van die getuienis van hierdie een dankbare mens?
GEBED: Hoe goed ken U die mens, o Here. U weet hoe om met ons te werk. U weerlê nie ons pyn en hartseer nie, maar lei ons tot genesing.
13 Februarie Markus 6:30-44
JESUS VERMEERDER DIE VOEDSEL
Al die mense het geëet en genoeg gekry (Mark 6:42).
Danksy Johannes weet ons van hierdie seuntjie. Dalk was sy pa en groot broers reeds vooruit; maar sy ma gee wyslik vir hom sy eie padkos saam. Hoewel baie mense hieroor twyfel, is die wonderspysigings wel twee aparte gebeure. Die eerste speel af in Joodse Betsaida, waar Jesus vyf duisend mans (behalwe vroue en kinders) voed met vyf broodjies en twee vissies, met twaalf mandjies oorskiet. In nie-Joodse Dekapolis voed Hy vier duisend mans met sewe broodjies, met sewe mandjies oorskiet (Mark 8:1-10).
Betsaida grens aan die Gadareners. Dat daar nie kos te koop was nie, kon beteken: geen kosjer-kos nie. Jesus bring sy dissipels platteland toe om te rus en oor hulle sending te berig (Mark 6:30-34). Mense volg Hom in hordes. Die dissipels brom, maar Hy help en leer geduldig. Behalwe landstreke, was verskillende seisoene ter sprake. By Betsaida sit almal “op die groen gras”, dus lente. Daarna vertrek Jesus na Tirus en Sidon, via Dekapolis, om die alleentyd met sy dissipels uit te rek. Hulle bereik Dekapolis in die somer, want dis graslose, songebakte “grond” waar die mense sit. Derdens verskil die mandjies. By Betsaida kom die oorskiet in “kophinoi”, kruikvormige skouermandjies. Geen Jood reis sonder sy “kophinos” nie. Sy padkos bly kosjer, want hy sal agterkom as die onrein hand van dief of bedelaar of soldaat daarin probeer krap. Moontlik word die oorskiet in die dissipels se “kophinoi” versamel. Die mandjies by Dekapolis is egter “sphurides”, dramandjies.
Dat Jesus te veel brood voorsien, is ’n heimlike manier om die dissipels se kleingeloof te beskaam. (Was Moses in die woestyn – Num 11:21 – nie ook skepties oor God se kosgeëry nie?) Die ware les uit hierdie wonderwerke is dat Hy die brood, by implikasie ook die lewensbrood, aan Jood sowel as nie-Jood uitdeel. Die apostels sou dit opvolg. Dink maar aan Petrus en Cornelius (Hand 10:24). So word alle nasies ingesluit.
GEBED: Here, dankie dat U van krummels brood kan maak; dat U my krummels ook aanvaar, en die brood van die lewe ook aan my uitdeel.
14 Februarie Markus 7:24-30
JESUS GENEES ’N SIRO-FENISIESE DOGTERTJIE
Tog kon Hy nie onopgemerk bly nie (Mark 7:24).
Markus was moontlik te jonk om saam met Jesus te reis (dagstukkie 15 Feb). Hy sou egter met ooggetuies te doen kry, veral in sy ma se huiskerk. Sy latere omgang met Petrus in Rome, dalk as tolk, sou stof vir sy eie boek verskaf. Hy word veral geboei deur die verhaal van die Siro-Fenisiese vrou. Tirus en Sidon was stede van nie-Joodse Fenisië. Jesus wou dalk met sy dissipels stilweg ’n rukkie hierheen ontsnap weens die venyn tuis. Hy kon egter nie “onopgemerk bly nie”. Net vooraf (Mark 7:15-19) verwyder Hy die skeidslyn tussen rein en onrein voedsel. Met hierdie wonderwerk delg Hy die skeiding tussen nasies uit en verklaar sy koninkryk oop.
Al gebruik Jesus die verkleinwoord “hondjies”, klink dit nogtans skokkend. Maar die hond was destyds nie die mensevriend soos vandag nie. Die Grieke het na ’n slegte vrou as hond verwys. Honde het nut gehad, soos vee oppas (Job 30:1), maar origens was “hond” ’n skelwoord (Matt 7:6; Filip 3:2 OAV; Op 22:15 OAV). Jesus haal die angel uit die woord en laat die vrou verstaan dat Hy nie die deur toeklap nie, maar op die skarniere laat swaai, reg vir oopdruk. Daar was destyds nie mes, vurk of servet nie; daar is met die hand geëet, en dié is afgevee aan stukkies brood wat onder die tafel gegooi word. Jesus sien hierdie Griekse vrou se sonnigheid raak, hoe sy Hom met ’n vinnige antwoord toesit hoewel sy so belas is. Hy toets haar geloof, vind dit eg, en verhoor haar gebed. Sy word simbool van die heidene wat gryp na die brood wat die Jode weggooi. CS Lewis waarsku egter dat Christene uit die heidendom hulle herkoms moet onthou en die Hebreërs respekteer omdat Abraham (’n topklas-Hebreër) die eerste ontvanger van die openbaring van God was.
GEBED: Wat ’n aangrypende gedeelte, Here, en vir my ’n blywende herinnering dat U elke mens voed wat honger na u Woord. Wat U krummels noem, is meer as ’n feesmaal.
15 Februarie Markus 14:32-52
DIE
