dadelik na Rome om by keiser Augustus uit te kom. Die Jode stuur ’n gesantskap van vyftig man agterna om Augustus in kennis te stel dat hulle Argelaos nie as koning wil hê nie. Augustus stel hom wel aan, nie as koning nie, maar as etnarg.
Hier eindig die ooreenkoms, want nadat Jesus verseker het sy gehoor gee aandag, gaan Hy soos gebruiklik oor na ’n dieper, geestelike dimensie. Ons hoor van ’n koning wat nie oor sy slawe se skouer loer nie, maar hulle vertrou. Dis wat God doen … lees maar weer die motto voorin. Iemand het gesê: “Die wonderlikste van God is dat Hy ons soveel op ons eie laat doen.” Opmerklik is dit dat die koning se beloning vir goeie werk nog meer werk is. Jy kan byvoorbeeld worstel om Latyn baas te raak, en die beloning is dat jy jou verdiep in die groot Latynse literatuur. Die beloning van God aan die troue arbeider is voorgesette arbeid. Die slotgedeelte wat vir ons onbillik kan klink: “… van hom wat nie het nie, sal ook die bietjie wat hy het, weggevat word”, beteken slegs: Wat jy nie gebruik nie, verloor jy. “Use it or lose it.” Dit geld jou liggaam, jou brein, maar veral jou geloof.
GEBED: Dankie vir u vertroue in my, Here. Help my om U nie teleur te stel nie.
27 Februarie Lukas 22:39-46
SWEET SOOS BLOEDDRUPPELS
Sy sweet het soos bloeddruppels geword wat op die grond val (Luk 22:44).
’n Vriend het my eenkeer vriendelik vermaan toe ek die term “bloedsweet” in verband met ’n skryftaak gebruik. Dit stuit hom teen die bors, het hy gesê, en ek moet dit nie weer doen nie. Ek het ook nie. Dis ’n uitdrukking wat mens inderdaad nie kan gebruik sonder om aan die Heiland in Getsemane te dink nie.
Dat juis Lukas, die enigste nie-Joodse skrywer in die Nuwe Testament, hieroor berig, is nie vreemd nie. As geneesheer het hy van dié verskynsel geweet, en hy het dalk nog meer regop gesit toe hy in sy noukeurige navorsing (Luk 1:1-4) op die getuienis van ’n ooggetuie afkom. Omdat die dissipels geslaap het, word vermoed dat die loerende jongeling van Markus 14:51 die waarneming gedoen het. Lukas kon hom die toneel in die maanverligte Getsemane voorstel: die sweet, glimmend op Jesus se gesig, word al donkerder. Dit kleef aan sy gesig, beweeg na sy ken. ’n Paar druppels val en stol op die rots, die res raak weg in sy baard.
Hierdie verskynsel heet hematidrose, en as trefwoord op ’n soekenjin lewer dit talle artikels op. In ’n tyd toe navorsing sonder die internet nog ’n skrywer se trots was, het ek daarop afgekom in die joernalis Jim Bishop se boek The day Christ died. Die verskynsel is waargeneem by krygsgevangenes in hewige kruisondervraging. Wanneer vrees op vrees gestapel word, raak die psigologiese stres te erg. Die persoon verloor op daardie tydstip gewoonlik sy bewussyn. Gebeur dit nie, word chemikalieë vrygestel wat die fyn kapillêre buisies onder die vel laat wyer word sodat dit teen die sweetkliere druk en oopbars. Die bloed word dan saam met die sweet oor die hele liggaam uitgeskei. Ons hoef nie te twyfel oor wat daar geskryf staan nie: Dié nag in Getsemane hét Jesus bloed gesweet. Hy was Gods Seun, maar in sy lyding ook volkome mens.
GEBED: Ons betree weer die lydenstyd, Here Jesus, en besef opnuut watter groot prys U vir dwase mensekeuse moes betaal. Maar hoe groot is ook die wonder van u liefde en vergifnis.
28 Februarie Lukas 22:66-71
DIE AANBREEK VAN DIE EERSTE GOEIE VRYDAG
Toe dit dag word, het die Raad … Jesus voor hulle laat bring (Luk 22:66).
Die Leviet staar vanaf sy hoë uitkykpos oos, daar waar bleekrooi tinte ver agter die Dooie See en die Moabsberge uitkruip. Die tempelpoorte is met wagtendes toegepak. Vuurtjies stippel teen die Olyfberg en nog pelgrims kruie in kameelkaravane aan vanaf die seestad Joppe. Die paaie uit die noorde en weste kruis by ’n rotsagtige plek genaamd Golgota.
Meteens gewaar die Leviet die eerste sonstraal teen ’n bergtop. Met hande langs die mond gebak, roep hy: “Die môreson skyn reeds!” Van ver onder vra die hoëpriester: “Is die hemel reeds verlig tot by Hebron?” Die Leviet tuur suid; anderkant die heuwels van Betlehem val die sonstrale teen die mure van Hebron. “Dit is!” roep hy.
Silwertrompette skal en die priesters wat vir hierdie uitverkore taak geloot is, skuifel kaalvoet rond. Die wagte gooi die hekke oop en die massa stroom in, mans en vroue apart. Elke man prewel staande sy sondes voor Jahwe. Daar word uit die Skrifte gelees, gepreek, en afgesluit met die Tien Gebooie en psalmsang. Die offerlam, sonder gebrek, kry water uit ’n goue bak voordat hy altaar toe gelei en die voorpote aan die agterpote vasgemaak word. Hy blêr reddeloos. ’n Priester kom wierook aansteek en blus die sewe kerse. Nog een staan wydsbeen oor die lam, lig die kop en lê ’n mes teen die polsende keel. Sy elmboog ruk op. Die bloed word opgevang en op die altaarklip gesprinkel. Iewers slaan ’n ghong.
Nou is die priesterhoofde en skrifgeleerdes vry vir die verhoor van die Man wat beweer Hy is die Seun van God. Jerusalem was laas nag vol soekende wagte en soldate met fakkels, en hulle het Hom gevang. Die priesters wis nie dat die dag wat met ’n ou-ou offer begin het, met ’n nuwe sou eindig, en dat die volgelinge van die Man van Nasaret nooit weer brandoffers sou bring nie.
GEBED: U het die tyd in twee kom klief, Here Jesus. Toe daardie eerste Goeie Vrydag oor Jerusalem aanbreek, was dit ook die aanbreek van die nuwe bedeling vir u geestelike Israel.
29 Februarie Lukas 24:13-35
DIE EMMAUSGANGERS
Toe vertel hulle wat op die pad gebeur het, en hoe Hy aan hulle bekend geword het toe Hy die brood gebreek het (Luk 24:35).
Hoe lief was Anna Neethling-Pohl om in haar volryp stem hierdie gedeelte voor te dra: “Bly by ons, want dit is amper aand en die dag het gedaal … en hoe Hy aan hulle bekend geword het by die breking van die brood” (Luk 24:29, 35 OAV).
Eugène Marais het by diere in die natuur ’n sononder-onrus opgemerk. Hy praat van “hesperiese angs” (Hesperus = aandster) wanneer die son sak en die hele natuur sinnebeeld van die dood word. “The mortal hour”. Die Emmausgangers het alle rede om so te voel. Die een genaamd Kleopas kon moontlik die Klopas wees wie se vrou Maria ook by die kruis was (Joh 19:25). Klopas word weer vereenselwig met Alfeus (Matt 10:3; Mark 15:40), blykbaar ’n broer van Maria se Josef. Hoe ook al, hierdie volgelinge van Jesus het gehoop Hy sal die volk verlos, maar hulle hoop is saam met Hom dood en begrawe. Nou hoor hulle Hy is gesien. Wat moet hulle glo? Stilweg sluit ’n derde voetganger by hulle aan. Met die aandson van voor, herken hulle Hom nie. Of dalk is hulle oë net wasig van droefheid. Hy vra, hulle vertel, Hy reageer met rustige troos wat perspektief gee. Eers aan tafel herken hulle Hom. Maar Hy verdwyn uit hulle gesig. Tog weet hulle genoeg. In die wit lig van die volmaan, met klippe wat voor hulle voete uit rol, haas hulle hulle terug na Jerusalem om te vertel.
Die wonder van hierdie episode is dat dit nie spesifiek Nagmaal was, of ’n herhaling van die wondervoeding van duisende nie. Dit was gewone aandbrood in ’n gewone huis by gewone mense. In haar “Klein ballade” dig Sheila Cussons oor ’n vrou se desperate soektog na die huis van die timmerman, tot sy eindelik verstom die eenvoudig gedekte tafel en die botterspaan herken: “… ek het voor my eie deur gekom …”
GEBED: Die gebed van die Emmausgangers is ook myne, Here: Bly by my …
Maart
Josua, Rigters, Rut, 1 & 2 Samuel
Kriptiese prikkels
(om in die loop van die maand na te slaan)
___________________________
Jos
