hotel toe. Dit klink asof Johan Retief enige oomblik die gesprek gaan beëindig, asof hy slegs uit pligsbesef en … Wat het hy dit genoem? O ja, nasorg … Dit klink asof hy net om dié redes na haar welstand uitvra. Dit klink asof hy nie kan wag om tot siens te sê en die gehoorbuis met ’n sug van verligting neer te plak nie.
“Ook geen vertraagde skokreaksies wat later ingetree het nie?”
“Nee, dokter.” Nou is sy lysie vrae seker afgehandel en gaan hy tot siens sê …
“Reg, juffrou, dan verkeer u nie meer op die krukkelys nie.” Dit was Johan se poging om die gesprek geselliger te maak, maar hy weet hy het nie in sy doel geslaag nie. Dis omdat hy nooit susters gehad het nie, besluit hy, en omdat hy van sub-A tot standerd tien in ’n seunskool was. Dis hoekom hy so skaam is vir meisies, hoekom hy nie weet hoe om hulle te hanteer nie en hoekom sy tong in knope gedwing word as hy met ’n meisie gesels. En met blonde Elizabeth Verster is dit tien maal erger as gewoonlik …
Ila voel net so ongemaklik soos Johan. “Mag ek dan maar my normale bedrywighede voortsit, dokter Retief?” vra sy formeel. Wat anders kón sy antwoord op sy verklaring dat sy nou perdfris en gesond is?
Die woorde “normale bedrywighede” was ’n ongelukkige keuse. Dit herinner Johan aan die toneeltjie op die stoep van die Hotel Alexander. Martin Niehaus met sy arms in ’n seekatgreep om Elizabeth … Johan is opnuut woedend vir haar en baie kwaad vir homself omdat dit hom so diep seergemaak het. Wat gaan dit hóm aan as Elizabeth daardie Niehaus-vent se geselskap blykbaar geniet? vra hy hom af. Sy is seker vry om te kies wie sy wil soen en aan wie sy wil vashou asof sy ’n drenkeling op die oop see is wat die lewensredder beet het. Hoekom wou hy Martin Niehaus wegruk en hom ’n opstopper gee? Martin het seker alle reg om Elizabeth te omhels, veral aangesien sy hom blykbaar heeltemal toegeneë was …
“Ja, juffrou,” sê Johan koel. Sarkasties voeg hy by: “Mits jou normale bedrywighede nie te … e … stremmend vir die gestel is nie, of moet ek sê vir die hart?”
Ila snap nie dadelik waarop hy sinspeel nie. Sy is te besig om ’n manier uit te dink om hom weer by die hotel te kry, al is dit in sy professionele hoedanigheid.
“Ek het omtrent ’n uur gelede weer daardie selfde dowwe kolletjies voor my oë gesien, dokter Retief. Ek was ook duiselig en daar was ’n suising in my ore. Ek dink komplikasies is besig om in te tree en …”
“Spaar my die komplikasies, juffrou,” val Johan haar kortaf in die rede. “Jou toestand kan nie baie kritiek wees as jy ’n uur gelede in staat was om so energiek aan uitputtende amoreuse bedrywighede deel te neem nie.”
“Amoreuse be … Ek kan verduidelik wat gebeur het.”
“Ek stel nie in jou verduidelikings belang nie, juffrou Verster.”
“Dis nie soos dit gelyk het nie.”
“Hoe het dit gelyk? Ek vrees ek het nie opgelet nie, juffrou. Ek was haastig, want daar het ’n dringende blindederm-operasie op my gewag.”
“Dis omdat ek duiselig gevoel het en bang was ek verloor my balans. Dis hoekom ek …”
“Ek is bevrees ek het nie tyd om langer met u te praat nie. My pasiënt het my aandag nodig.”
Nadat hy reeds die gehoorbuis neergesit het, dring dit eers tot Johan deur wat Ila gesê het van die dowwe kolletjies en die duiseligheid. Wou sy die gesprek uitrek of was dit die waarheid? Is daar werklik komplikasies, of wou sy ’n verskoning hê waarom sy so styf aan Martin Niehaus vasgehou het? Hy weet nie, maar watter een van die beweegredes dit ook al was, dit is belangrik. Hy trek weer die telefoon nader om die Hotel Alexander se nommer te skakel.
Daar is egter ’n dringende noodoproep vir dokter Johan Retief. Die ongevalle-afdeling soek na hom. Daar was ’n motorongeluk op die Witrivierpad …
Teen die tyd wat hy weer in die privaatheid van sy kantoor kom, stel die ontvangsklerk van die Alexander hom in kennis dat mejuffrou Verster ’n rukkie gelede haar kamersleutel ingehandig het en blykbaar uit is. Waarheen, of hoe laat sy terug sal wees, weet hy nie.
“Vra haar om dokter Retief te skakel sodra sy inkom,” sê Johan.
Ila drentel langs die hoofstraat af, maar sy sien nie die mense om haar nie en ook nie die ware wat in die winkels se vertoonlokale uitgestal is nie. Sy kom nie agter dat sy by Panorama-toere se kantoor verbystap nie en sy let nie op na die veelkleurige advertensieplakkate van die Krugerwildtuin en die Blyderivier-canyon nie. Sy het te veel ander dinge om aan te dink. Veral die insinuerende verwysing na haar energieke amoreuse bedrywighede grief Ila opnuut. Hoekom wou Johan Retief haar nie kans gee om te verduidelik nie? Hy maak sy eie gevolgtrekkings en dan val hy haar in die rede as sy wil verduidelik … Hy dink tog seker nie regtig sy het Martin helder oordag, en ten aanskoue van al die ander mense op die stoep, omhels en gesoen nie? Of … of is dit soos dit vir hom voorgekom het?
Ila weet sy kan die saak nie daar laat nie. Sy sal ’n geleentheid moet soek om aan Johan Retief te verduidelik wat die omstandighede was. Al sien sy hom nooit weer nie, al stel hy nie belang nie, kan sy nie toelaat dat hy onder ’n verkeerde indruk bly nie. Hy moet haar nie as ’n goedkoop meisie en ’n flerrie beskou nie. Ander mense miskien, maar nie hý nie. Ander mense kan maar sleg van haar dink, maar nie dokter Retief nie.
Het sy al daaraan gedink dat sy hom beslis weer sal sien as sy op Rietendal is? vra Ila haar af. Daniel Niehaus is mos sy pasiënt en hy kom seker dikwels op die plaas, seker elke tweede of derde week. Gaan dit die finale deurslag gee – die feit dat sy dokter Retief gereeld sal sien as sy Rietendal toe gaan?
Ila weet sy behoort nie so oor ’n byna wildvreemde man te voel nie. Die gedagte dat sy die aantreklike jong geneesheer elke tweede of derde week sal sien, laat haar hart egter vinniger klop. Is sy besig om halsoorkop verlief te raak?
Net toe Ila by die apteek verbystap, keer ’n jong meisie haar voor.
“Daniela! My wêreld, vreemdeling! Dis ’n verrassing om jóú weer na al die jare te sien?”
“Hallo,” groet Ila verleë. Dis ook maar goed ’n mens se gedagtes is nie leesbaar nie, anders het almal geweet sy loop helder oordag en drome droom oor ’n man wat nie in meisies belangstel nie. Of kan buitestanders dit op ’n mens se gesig sien as jy pas agtergekom het jy is dolverlief?
“Waar was jy al hierdie jare, Daniela? Ons het almal gewonder wat van jou geword het. Jy onthou my mos, nè? Alta Smit, wat saam met jou op skool was. Ek weet ek is twee keer so vet as wat ek in matriek was, maar ek is nog dieselfde ou maltrap. Jy het nie veel verander nie, behalwe dat jy maerder geword het en jou pragtige lang hare afgesny het. Hoekom?”
Dis ’n stortvloed woorde. Ila weet nie waar om te begin antwoord nie. Die arme meisie is wel effens geset, maar dit sal seker nie hoflik wees om saam te stem dat sy binne vyf jaar twee keer groter geword het nie.
“Jy het ook nie veel verander nie, Alta,” sê Ila skamerig. “Ek sou jou dadelik herken het, maar ek was ingedagte. Hoe gaan dit met jou?”
“Nee, ek skop darem nog. Waar was jy al hierdie tyd?”
“In Johannesburg. En jy?”
“Hier en daar, maar meesal hier. Ek werk in die bank. Kassier. Is jy net met vakansie, of is jy vir goed tuis?”
“Ek het nog nie vas besluit nie, maar ek dink ek het vir goed huis toe gekom. My pa is nie gesond nie.”
