vreemde meisie in plaas van sy eie dogter. Nee, dokter Retief sal haar nie verklap nie. Maar wat sal hy daarvan dink dat sy haar as iemand anders voordoen om geld uit die maskerade te maak? Ila weet Johan Retief sal haar verag. Hy sal nóg ’n veel laer dunk van haar hê as wat op die oomblik die geval is. Hoe gaan sy verduidelik? Hoe gaan sy verhinder dat Johan haar verafsku en dink sy is ’n materialistiese en goedkoop flerrie?
“En nou?” vra Martin. “Wat lyk jy so bekommerd, meisie? Het jy aan iets gedink wat ek vergeet het?”
Nie vergeet nie, dink Ila – nie gewéét nie. Martin weet nie dat sy met die eerste oogopslag halsoorkop verlief geraak het op die aantreklike swartkop-dokter wat niks met haar te doen wil hê nie. Dis ’n brokkie inligting wat sy liewer moet verswyg. Martin hou vol dat hy ’n gevoel vir haar ontwikkel het. Dis moontlik, aangesien sy hom aan Daniela herinner en hy blykbaar ’n voorliefde vir blondines het. Dog Ila weet nie of hy regtig besig is om op haar verlief te raak en of hy toneel speel net om haar goeie gesindheid te behou en te keer dat sy kop uittrek nie. Soos sake nou staan, is dit reeds ingewikkeld genoeg, sonder dat sy erken sy het ’n ander man lief en Martin sodoende dalk jaloers maak. Soos sy reeds uit eie ondervinding geleer het, is Martin Niehaus nie ’n man wat ’n mens moet kwaad maak nie. Hy is ’n onvoorspelbare man, veral as dit by sake van die hart kom … Dan moet ’n mens versigtig wees om hom nie vyandig te stem nie.
“Bekommer jy jou omdat jy nie geweet het wie oom Kassie van Wyk is nie?” vra Martin. “Miskien moet ons weer die lys bure, huisvriende en familie deurgaan. Wie is Sonja en Mercia?”
“Oom Kassie se twee dogters wat soms op Rietendal kom tennis speel het. Martin, ek is nie sportief aangelê nie. As jou pa my op die tennisbaan sien, sal hy dadelik weet ek is nie Daniela nie.”
“Nog ’n rede waarom ons daardie verband om jou arm gaan draai.”
“Kan my arm máánde lank seer bly?”
“Jy het hom sleg verstuit toe jy in jou werkgeefster se huis van die trap afgeval het. So iets neem lank om te genees. Ek beskou dit nie as ’n probleem nie. My grootste bekommernis is Johan Retief.”
Myne ook, dink Ila. Sy wil nie hê dat Johan Retief haar as ’n materialistiese klein flerrie moet verag nie. Dit maak baie saak wat hy van haar dink. Dis bitter jammer dat hy haar as Elizabeth Verster leer ken het. Was dit nie vir die ongeluk nie, kon sy haar van die begin af as Daniela Niehaus aan hom voorgestel het. As hy haar die eerste keer op Rietendal ontmoet het, was daar geen probleme nie. Maar nou ken hy haar reeds as Elizabeth … Al raad wat Ila kan sien, is om hom te probeer oortuig sy is regtig Daniela. Maar sal hy haar glo? Hy sal wil weet waarom sy haar dan aanvanklik as iemand anders voorgedoen het en hy sal dink sy vertel ’n klomp leuens. Of, as sy hard genoeg probeer en sy simpatie probeer wen, sal sy aan hom kan bewys sy is werklik die vervreemde dogter wat berou gekry het, wat na haar vader verlang het en hom tot elke prys weer wou sien?
“Wat is dit, Ila?” vra Martin fronsend. “Hoekom lyk jy elke keer so ingedagte as ons van Johan praat?”
“Ek … e …” Ila kan nie dadelik aan ’n antwoord dink nie. Sy het nie agtergekom Martin hou haar dop nie. “Ek …e … is bang hy kom agter my arm is nie regtig verstuit nie. Onthou, hy is ’n dokter.”
“Hy sal niks kan bewys nie en ek sal ’n plan uitdink om hom tevrede te stel. Ons twee sit ongelukkig nie langs dieselfde vuur nie, maar moenie jou oor daardie snuiter van ’n perdedoktertjie bekommer nie. Ek sal hom hanteer. Ons laat die bure en vriende vir môre. Beskryf vir my die buitegeboue op die plaas, en veral die motorhuise.”
Ila raadpleeg vlugtig haar aantekeninge en die skets van die werf, dan begin sy soos ’n resitasie voordra:
“Die grondpad van die hek gaan oor ’n brug en kronkel dan onder ’n laning seringbome verby tot by die vier motorhuise. By die eerste een staan ’n reuse-frangipaniboom. Rooskleurig. Geplant deur Daniela se oupa. Die motorhuise is al vier witgepleister, met twee trapgewels aan weerskante en ’n grasdak …”
7
Martin was ’n goeie leermeester. Die brug, die kronkelende grondpad en die motorhuise is net soos hy dit beskryf het. Selfs die frangipaniboom waaronder hulle stilgehou het, lyk soos hy beduie het.
“Bang?” vra Martin toe hulle uit die motor klim.
“Nee.” Ila skud haar kop. “Nie bang nie; doodverskrik en baie lus om om te draai en weg te hardloop.”
Martin stap om die motor en help Ila hoflik uit. Hy neem albei haar hande in syne. “Welkom op Rietendal, Daniela.”
Voordat Ila kan antwoord, trek hy haar nader. Sy arms gly om haar middel en hy buig af om haar te soen. Hy moes Ila se onwillekeurige teësin agtergekom het, want hy fluister onderlangs: “Daar is van die huis se vensters waardeur mens die motorhuise kan sien. Onder die omstandighede sou ek haar gesoen het, nie waar nie?”
Ila rem nie verder nie. “En dink jy nie,” fluister sy met haar wang teen Martin se bors, “dat Daniela jou dalk ’n taai klap sou gegee het as jy haar gesoen het nie? Julle twee is nie juis op vriendskaplike voet uitmekaar vyf jaar gelede nie, is julle?”
“Almiskie. Maar onthou, ons is immers broer en suster. Sy sou nie teen ’n broederlike verwelkomingsoentjie beswaar gemaak het nie.”
Martin se soen is allesbehalwe broederlik. Sy mond is warm en dwingend op hare, soos dié van ’n minnaar. Hy druk haar teen hom vas asof hy haar nooit weer sal los nie. Sy asem jaag in sy keel en hy fluister gesmoord: “Ek is seker jy kan beter doen as dit, liefste. Dis nie jou oupa wat jy soen nie. Moenie so stokstyf staan nie. Ontspan …”
Ila dwing haarself om haar arms om Martin se nek te sit en hom ’n ligte drukkie te gee. Haar mond beweeg effens onder syne.
“Is daar iemand wat ons kan sien – wat ons miskien dophou?” vra sy uitasem.
“Nie wat ek van weet nie,” antwoord Martin vroom. “Die ou man wag op die noordelike stoep en Mieta is agter in die kombuis. Daar sal nie ander mense dié tyd op ’n Sondagoggend by die huis wees nie.”
“Maar hoekom het jy dan gesê ek moet jou vashou …?”
Martin maak haar met ’n soentjie stil. Toe hy Ila vir oulaas teen hom vasdruk, kan sy voel hoe hy skud van die lag.
“Nie so hard nie, skatlam. Mens weet nooit wie hóór ons dalk nie.”
Ila is baie kwaad. “As niemand ons kan sien nie, kan niemand ons ook hoor nie. Dit was gemeen van jou. Ek sal jou nooit daarvoor vergewe nie.”
Martin grinnik. “Het ek jou nie gewaarsku ek is ’n opportunistiese man nie?”
Hy is nog steeds hoogs geamuseerd en baie tevrede met homself toe hy Ila se hand neem om haar huis toe te lei.
“Moenie skrik as die ou man aanvanklik dalk effens brommerig is nie. Hy is nie ’n mens wat maklik sy gevoelens wys nie. Agter daardie outokratiese en dominerende uiterlike skuil ’n baie klein hartjie, maar hy is bang die mense kom dit agter. Lyk bly om hom te sien, sê jy is jammer omdat jy so lank weggebly het en wag dat die storm oorwaai. As die donderweer en blitse verby is, sal jy agterkom hoe bly die ou man in werklikheid is om jou by die huis te hê.”
“Nóú sê jy my …” verwyt Ila hom. “Jy het my onder die indruk gebring dit gaan net maanskyn en rose wees. Jy het niks gesê van
