wees.”
Dit het maklik gegaan, dink Ila toe sy aanstap. Sy moes dit te wagte gewees het dat mense haar sal herken. Nou is sy vas. Nou sal sy Daniela Niehaus moet bly. Sy kan nie een oomblik Daniela wees en die volgende oomblik weer Elizabeth nie. Wat sal Alta Smit en ander mense daarvan dink as hulle toevallig uitvind dat sy as Elizabeth Verster by die hotel geregistreer is?
Nee, sy is nie van hierdie spesifieke oomblik af gebonde nie, besef Ila. Haar bekommernis oor ’n arme siek ou man, haar medelye, die benarde toestand van haar finansies en die wete dat sy dokter Johan Retief gereeld op Rietendal sal sien, het reeds die deurslag gegee.
By die Hotel Alexander oorhandig die ontvangsklerk weer aan Ila ’n velletjie papier met ’n boodskap saam met haar kamersleutel.
Ila kan nie gou genoeg by die telefoon kom nie. Is hy jammer omdat hy netnou so kortaf was en weer met haar rusie gemaak het? wonder sy. Wil hy verskoning vra, of … of het hy tog besluit om haar vir koffie te nooi?
“Jammer, maar dokter Retief is besig en het uitdruklike bevele gelaat dat hy nie gesteur mag word nie, juffrou,” sê suster Badenhorst. “In verband waarmee wou u hom gespreek het?”
Sy klink kil en koud, asof Ila haar in haar werk gesteur het.
“Dis ’n persoonlike oproep,” antwoord Ila.
“Dit spyt my. Dokter ontvang geen persoonlike oproepe by die hospitaal nie. Dis ’n reël wat hy nooit verbreek nie.”
Suster Esther Badenhorst geniet dit om Ila af te haal. Sy weet wie dit is wat na Johan soek. Dis daardie blondine wat gisteroggend so haar flikkers vir hom gegooi het. Die klein snip moenie dink sy kan Johan van onder hulle neuse kom steel nie. Johan behoort aan húlle. Al die verpleegsters – sy inkluis – sukkel al lankal om sy belangstelling te prikkel. Hierdie vreemde meisie met die wit hare moenie dink sy gaan met die prys wegstap nie. Sy is ’n buitestander, ’n stadsjapie en boonop nog uit Johannesburg …
Hoekom het hy dan gevra sy moet hom skakel? dink Ila vies. Of het hy geweet die suster sou haar so kortaf behandel? Is dit hoekom hy die boodskap by die hotel gelaat het? Juis omdat sy afgehaal moet voel as sy met hom probeer kontak maak en dit nie kan regkry nie? Gebruik hy die onvriendelike suster as ’n doeltreffende buffer teen lastige en onwelkome telefoonoproepe?
Ila weet Johan Retief sal nie so kleinlik wees nie. Iewers is daar seker ’n misverstand.
“Kan u my asseblief dokter Retief se huisnommer gee?” vra Ila.
“Dit spyt my, ek ken nie sy privaatnommer nie. Ek glo ook nie dokter Retief het ’n telefoon by sy huis nie.”
Johan moet net nie uitvind sy het ’n stokkie probeer steek voor hierdie moontlike toekomstige romanse nie, dink die suster bekommerd. Sy sal maar sê dit was nie sý wat aan diens was toe die dametjie geskakel het nie.
Ila plaas die gehoorbuis teleurgesteld terug op die mikkie. Voor haar strek ’n lang en eensame aand. Sy sal maar daardie foto’s van die huis en die werf bekyk en die ou briewe lees. Dan sal sy vir haar ’n tydskrif gaan koop en vroeg in die bed klim sodat sy môre fris kan voel as Martin Niehaus kom kuier.
6
Dit het minder as twee weke geduur. Op die agste dag verklaar Martin dat Ila meer soos Daniela is as wat Daniela self was.
“Hoekom dit nog ’n week uitstel? Ek dink jy is reg om volgende Sondag Rietendal toe te gaan.”
Ila skrik. Sy byt haar onderlip senuweeagtig vas.
“Miskien is jy reg. Hoe gouer hoe beter, anders keil my senuwees my te veel op. Maar ek is so bang ek begaan ’n flater wat my verraai. Vra my nog ’n klomp vrae – sommer deurmekaar – om seker te maak ek het my huiswerk deeglik gedoen.”
“Beskryf die kombuis, die sit- en eetkamer, die ou man se slaapkamer en jou eie …”
En: “Hoeveel trappe het die wenteltrap? Hoe diep is die swembad? Wanneer is die tennisbaan aangelê? Watter soort bome staan aan die noordekant van die huis? Waar is die badkamers geleë …?”
En: “Wie was jou onderwyser op skool? Wie het Afrikaans doseer? Wat was jou geskiedenisonderwyser se bynaam? Wie was ou Brilletjies?”
En: “Wat was jou ma se name? Jou stiefma s’n? Die kleur van hulle hare en oë? Watter een van die twee was bang vir donderweer en spinnekoppe? Wanneer is jou verjaarsdag? Jou pa en ma s’n? Myne …?”
En: “Die dag toe die oukêrel vir jou die Volkswagen gekoop het – wat was jou reaksie? Hoeveel perdekrag het die motor gehad …?”
En: “Beskryf vir Mieta. Hoe het sy jou altyd genoem? Hoekom kon sy Snuffels nie verdra nie? Vertel my wat het gebeur toe jou kat die roomkoek opgeëet het …”
Die vrae is kort na mekaar en soos geweerskote afgevuur. Op almal antwoord Ila korrek, sonder huiwering en sonder om haar notas te raadpleeg.
“Wat was jou kat se naam?” wil Martin oplaas weet.
“Watter een?”
“Die Siamese een.”
“Daniela het nooit ’n Siamese kat gehad nie.”
“Mooi. Ek kan jou nie eers uitvang nie. Goed, die gemmerkat …”
“Floors.”
“Hoekom het jy hom daardie naam gegee?”
“Daniela het gesê hy is sommer ’n dom kat – ’n regte Floors.”
“Watter soort hond is Snuffels?”
“ ’n Rifrug. Oom Daniel het die hond met haar sestiende verjaarsdag vir Daniela gegee – met ’n blou strik om sy nek.”
“Korrek. Jy is ’n uitstekende leerling. Maar ek dink jy moet afleer om van Daniela en oom Daniel te praat. Leef jouself so in jou rol in dat jy van ‘ek’ en van ‘Vader’ praat, of liewer Vadie, soos sy hom altyd genoem het. Is dit al teetyd? Sal ek vir ons ’n skinkbord tee na jou kamer toe bestel?”
Martin keer Ila toe sy haar koppie optel om haar tee te drink.
“Nee, onthou, Daniela het altyd suiker in haar tee gegooi – twee lepels vol.”
“Soet tee maak my naar.”
“Jy sal daaraan moet gewoond raak, skatlam. Twee lepels suiker in daardie koppie tee, en roer dit …”
“Kon sy nie intussen …”
“Nie sý nie – ek. Probeer dit aanleer en nou reeds oefen.”
“Goed, ék kan. Kon ek nie intussen opgehou het om suiker in my koffie en tee te drink nie? Miskien sodat ek nie moet vet word nie.”
“Jy het jou nooit oor jou figuur bekommer nie. Jy was van nature skraal gebou.”
“Goed, dan sal ek seker maar aan soet tee en koffie moet gewoond raak. Martin, is jy seker oom Daniel … e … my vader sal bly wees om my te sien? Is hy nie nog kwaad en verbitterd nie?”
Martin
