замон нозик, пирқа аъзоси бўлсанг… Сани кузатиб ўтирганлар ҳам йўқ дейсанми, жиян…
– Э, ўшаларни… – Нуриддин сўкинмоқчи бўлдию дарҳол тийилди, қўл силтаганча укалари сафига бориб қўшилди. Уларнинг ҳаммаси ҳам тўн, белбоғ ва дўппида, қўлларида ҳасса-бири олиб, бири қўйиб, гоҳида бараварига дод соладилар. Айвон ёнида тол дарахтидан янги кесиб, тайёрланган бир даста ҳасса турарди. Нуриддин ҳам улардан бирини, йўғонроғини олиб, унга таянганча икки-уч одим босдию:
– Онажоним… Наҳотки бизни абадийга ташлаб кетяпсиз? Наҳотки энди сизни ҳеч қачон кўролмаймиз?! – дея бор овоз билан фарёдга киришди. Ўзи кутмаган ҳолда сўзлар, фикрлар қуйилиб келар, ўзини тўхтатолмас, онасининг янги-янги ҳислатларини, усиз бу дунё ҳувиллаб, қовжираб қолишини айтиб, изтиробларини ошкор этарди. Укалари, жиянлари, нарироқда аёллар сафида сингиллари, яқинроқ қариндош-уруғлари гоҳо унга қўшилиб, дардларини сўзда ифодалаб, йиғига қўшилардилар.
– Онажон! Бир ҳафтагина аввал сизни уйимдан нимагаям жўнатдим-а! – хириллаганнамо товушда кўксига аламли шапалоқ тушириб, юм-юм ёш тўкарди иккинчи фарзанд – Шавқиддин. – Ўлиш учун бу ёққа келувдизми, онажон?!
Ўғиллар орасида Шавқиддин ҳазил-ҳузулга ўчлиги боис ҳар қандай жиддий вазиятни ҳам қувноқлик билан бартараф этишда ўзига хос хислатга эга. Баъзида ўйламай-нетмай гапириб, қовун тушириб қўйиш ҳоллари ҳам юз берадики, кўпинча акаю укаларидан жиддий танбеҳлар ҳам эшитади. Аммо, ҳа деганда, танбеҳу танқидларни тан олавермайди, ўз билганидан қолмайди, “Э, ўладиган бу дунёда хўмрайишга бало борми”, деганча кўнглидаги гапни дангал айтаверади. Кенглик, сахийлик бобида ҳам анча-мунча киши унинг олдига тушолмайди: ҳеч кимдан ҳеч нимани аямайди. Бу жиҳатдан унинг уйи карвонсарой вазифасини бажаради. Шуни мўлжаллаб, икки хоналикни учтасига, уни тўрт ва кейин бешталигига алмаштириб, кенгайтириб олган. Кишлоқдаги ҳамма қариндошлар, таниш-билишлар уникида меҳмон бўлишган. Бирортаси шаҳарга борсаю уникига кириб, бир пиёла чой ичмаса, қаёқдандир буни эшитган Шавқиддиндан у балога қолади:
– Ҳа, биз оддий ишчимиз-да, амалимиз йўқ-да, бизни писанд қилмабдилар-да… Майли, бизниям кунимиз туғар…
Унинг асл касби-моллар шифокорлиги: шаҳар зооветеринария бўлимида, қассобхонада ишлаган. Кейин маоши тузукроқ, мукофоти ҳам бор тўқимачилик комбинатига ишга ўтган. Қаерда ишласа муомаласи, қувноқлиги қўл келиб, ҳурматга эришган, “Ака Шавқи” деган ном олган. Ҳатто қишлоқда ҳам обрўси анча баланд. Чунки, онда-сонда, таътил, дам олиш кунларида келганида ҳам “ичи сиқилиб”, уйда ўтиролмайди, дарҳол қўни-қўшниларни, қариндош-уруғларни суриштирганча ҳовлима-ҳовли юриб, ҳол сўрашади. Кўпинча улфатлари қўярда-қўймай уйларига судрашади.
– Уйим шаҳар марказида, хоналариям кўп, ўзим ҳам кичкина эмасман, – дея баҳсларда енгиш учун кўкрагига нуқиб қўяди.
– Қани, кичкина эмаслигизни кўрайлик-чи, – деганча Ҳусниддин унинг ёнига келиб, бўй чўзади. У бошқалардан бўйчанроқ, ҳазил аралаш шуни кўз-кўз қилиб, ўзи “каттароқ” – баландроқ эканини, бинобарин, онасига
