қилдим. Ёқмади. Бу ерга ўзимча келганман. Пахта ўзимизнинг эски касбимиз. Қочадиган номерлар йўқ… Кўп гапириб юбордим, шекилли… кечирингизлар… Лекин, отахон мусалласингиз кўп ўткир экан-да, аъло экан– деди дуторчи киши, барчага узр сўраган кабибоқаркан,– ёлқини кўтарилиб кетган чироқни бироз пастлатди. Дуторини қўлга олди.
– Сизнинг завқингиз баланд!– деди у қуруқ келган кишига.–Даромадини олиб берасиз-да.
– Бизга йўл бўлсин, олаверинг, уста!
Устанинг бармоқларипардаларгаурилди.Гўёбутун ер юзинингалами ушбу ертўлага тўлди. Ҳасратли қўшиқ ўтирганлар хаёлини чархпалак қилиб, айлантириб юборди. Тинглаганлар оҳанг йўлларида тебранишар, Раҳмон ота чироққа қараб тикилганча қотиб қолган эди.
(7) 13
Агар ошиқлиғим айтсам, куюб жону жаҳон ўртар,
Бу ишқ сиррин баён қилсам, тақи ул хонумон ўртар…
Қаю тил бирла, эй жоно, сени сирринг баён айлай,
Тилим лолу кўзим гирён, сўнгакларим ниҳон ўртар.
На қаттиқ кун экан, жоно, висолингдан жудо бўлмоқ,
Мени оҳим тутуниға замину осмон ўртар.
Бу дард бирла хароб ўлдум, келиб ҳолимни сўрмассен,
Ғаминг бошқа, алам бошқа, юрогимни фиғон ўртар…
Ашуладан кейин Раҳмон ота ўзи ҳақида, болалари, набиралари, даласи ҳақида анча гапирди-ю, бироқ суҳбат барибир қовушмади. Меҳмонлар, алламаҳал бўлиб қолибди-ку, деб қўзғолдилар. Пул узатишган эди, Раҳмон ота “хафа бўламан” деди, сидқидилдан бу сафар олмади. Кузатди. Қўл-бетини ювди. Ўрнига ётиб қаттиқ ухлаб қолди. Туш кўрди. Тушида қип-қизил, узун отга миниб учиб кетаётган эмиш, тўхтамас эмиш, ёлларидан ушлаб ҳарчанд тортармиш, тўхтамас эмиш, қулоқларининг остида шамолнинггоҳ гувиллагани, гоҳ дутор оҳанглари эшитилар эмиш. Тўхта, тўхта деб бақирармиш, ҳечтўхтамас эмиш қизил от. Бир баланд қор ёққан тоққа бориб тўхтабди. От кўздан ғойиб бўлибди. Қаршисида бир чол ўтирган эмиш. Соқоллари оппоқ, узун, йигирма газча келармиш.
(8) 14
– Хўш, Раҳмон, аҳволларинг қандай, бола-чақанг билан омонмисан?– дермиш.
Зеҳн солиб бундоқ қараса, ҳалиги чол– Саидумар, қучоқлашиб сўрашибдилар.
– Болаларингни топдингми?– дебди Раҳмон.
– Оллоҳ қисмат этса, топарман, дебди у.
– Ўғилларинг келяпти, яқинда келадилар, тўй-томошалар қиласан, мусаллас солдингми?
Шу пайт қизил от пайдо бўлибди.
Яна учиб кетаверибди. Узоқларда қолаётган Саидумарга:
“Қачон келасан?”– деб бақирибди. У ҳам қўлларини кўтариб бир нарса дер эмиш-у, шамоллар ғувиллаб овозини учириб кетармиш.
Раҳмон ота саҳар сергаклашиб уйғонди-ю, ўйланиб қолди.
Эр-хотин энди нонуштани қилиб ўтиришган эди, бир-бирини қувиб, қийқириб набиралари Искандар, Шукур кириб келди. Кетма-кет Холисхон, Онахон кирдилар. Ҳол-аҳвол сўрашиб ўтирдилар. Жимжитҳовли бир нафасда жонланиб кетди. Фақат Мунисхон йўқ эди буларнинг орасида.
МЕН ҚОРАЛАЙМАН!
Бир ойдирки
