style="font-size:15px;"> – Войдод, оёқчаларингдан!
Нодир Бадриддин билан танишлигига минг-минг пушаймон бўлди. Ошначиликни қоғозга ўраб, ёнига қўйиб, жўнамоқчи эди, лекин у елкасига маҳкам осилиб олди.
Қўярда-қўймай ошхонага судради.
Қочиб қутулишни ҳеч имкони қолмади. Таваккал. Қўлтиқлашиб бир бўш столга бориб ўлтиришди.
Бадриддин дадаси, ойиси, яна аллакимлар тўғрисида сўзлар,Нодир ортиқ эшитмасди. Бадриддиннинг жундор кўкрагида араб ҳарфлари билан бир нарса ёзилган эди. Нима ёзилганикин? Шунинг учун бўлса керак, “Ароқ ичасизми?” деган саволга “Арабча билмайман”, деб жавоб бердиНодир. Бадриддин маза қилиб кулди. Фавқулодда хурсиниб юборди.
– Мўътабар дедингизми? Уни танийсизми?
– Йўқ.
– Нега энди танимайсиз, у билан менинг ўртамиздаги романни ҳам билмайсизми?! Ие, оббо, мен уни…
Начора, эшитишга Нодир маҳкум. Роса жаҳли чиққанда “номард”, ҳеч иложсиз қолганда “ноинсоф” дейдиган Нодир,Бадриддиннинг сўзларини эшитишга маҳкум.
– Ўша Мўътабар туғибди!– деди Бадриддин.
Бу гапга Нодирни индамай ўлтирганини, ҳайрон бўлмаётганини кўриб,елкасига урди.
– Туғибди!…
– Кимнингдир хотини бўлгандан кейин туғади-да, бу табиий-ку!– деди Нодир, бир нарса демаса,унинг йиғлаб юборишидан хавфсираб.
Худди шу замон эшикдан жуда олифта, узун бўйли йигит булар томон кела бошлади. Бадриддин ҳалигига қараб: “Дўстим Горацио” деб бақириб юборди. Фурсатдан фойдаланиб, Нодир чиқиб кетмоқчи эди, Бадриддин маҳкам ушлади. Нодир хўрандаларни безовта қилмайин деб, яна жимгина ўлтирди.
– Максим,– деб, ўзини таништирди янги ҳамшиша.
Бадриддин Нодирга:
– Яримтага узатинг, бу ёғини қўяверинг,– деб кўчага отилди.
Максим бир нафасда жуда кўп мавзуда анча тушунарли сўзлади. Нодирни эсида қолганлари: шу, яшашни билиш керак. Пул топганинг билан,ақл топмасанг бўлмайди. У-бу деймиз-у, бари бекор…
Нодир кўп ичди. Нодир кўп гапга тушунмади! Нодирнинг кўнгли ҳаммомга тушушни тусаб қолди.
Ёнғоқнинг шапалоқдек сап-сариқ барги шамолда учиб, ётоқхона деворига урилди. Парча-парча бўлиб сочилди. Узоқда бурилаётган трамвай қаттиқ чийиллади. Нодир рўмолчасини олиб юзини артди, шимининг почасидаги чангни қоқиб, ётоқхонага кирди. Кираверишдаги катта ойнага қараб кўнгли озди. Кенг елкасига боши ноқулай ўрнатилгандай. Кўзлари эса, жуда кичик. Одам ҳам шунақа хунук бўларкан-да! У қоп-қора сочларини пастга қараб таради. Ёқмади шекилли, яна тепага олди. Хонасига келиб, туфлисини ечди-ю, ўзини каравотга ташлади. Кулдонда қолган кечаги сигарет чекиндисини тутатди. Тфу. Очиқ ойнадан отди. Дераза токчасида ётган китобни эринибгина олди. Кўзини юмиб, бир бетни очиб ўқиди: “Аҳмоқда инсоф бўлмайди”. Шукрия ноинсоф эди, деб ўйлади у. Ўрнидан туриб,тунука чойнакни газхонага қўйиб чиқди.
Деразадан қараб турди. Нега бунча юраги сиқилганини сабабини излар, дунё кўзига тор кўринар, фикрлари чалғирди…
Чойнакнинг
