ტაფა, ტაფაკი, კარდალი, ქოთანი, კოჭობი, ხალანი და მისთანანი.
Ⴂუდასტვირი – ჭიმონი, სოფლური სტვირი შთასაბერველი გუდითურთ.
Ⴂუდაფშუტა – ცუდი სოკო, გაბერილი და ცარიელი გუდასავით.
Ⴂუჱრდი გუჱრდი – და სხ., იხილენ Ⴂველი, Ⴂვერდი.
Ⴂუთანი – (ნახე Ⴄრქუანი).
Ⴂულადი – გულოვანი.
Ⴂულად – დება (გულად ვიღებ) გულში დანერგვა.
Ⴂულამოსკუნილი – გულამოხვინჩვით მტირალი.
Ⴂულანი – წიგნი სრულის წლის საგალობელთა, ხოლო რომელთა შინა ჩართულ არს ჟამნიცა, ეწოდება ჟამნგულანი.
Ⴂულარძნილი – ოღროჩოღრო, ღრანტეებიანი, ღირღოვანი გზა.
Ⴂულდებული – იმედდადებული, განმხნობილი იმედითა.
Ⴂულვება – (მეგულვების, მეგულება) იმედეულება ქონებისა ან შოვნისა რისამე. // მონებება, განზრახვა.
Ⴂულვებადი – საგულვებელი, მოსალოდებელი.
Ⴂულთმეცნიერი – გულთა მხილველი, დაფარულთა გულისათა მხედველი ღმერთი.
Ⴂულთმისანი – რომლითამე ნიშნებით ან მიხდომით სხვათა გულის პასუხის შემტყობი
Ⴂული – უმთავრესი ნაწილი ცხოველთა შინაგანის აგებულებისა, რომლისაგანცა მიმოიქცევის სისხლი ყოველთავე ძარღუთა შინა. // ჰაზრი, გულის ზრახვა. // საშუალო სიღრმე ქუეყანისა, ანუ ზღჳსა. // შინაგანი კერძო კვერცხისა, კაკალთა, ხილთა ნაჭუჭიანთა და მისთანათა. // კუალად ითქმის: ღვთის გულისთჳს; ჩემის გულისთჳს. // გული მეთანაღრება, ე.ი. არ მომწონს, არ მემეტება, მენანება, ითქმის უქმად წარგებულის რისთჳსმე.
Ⴂულიდამ ამოღება – (გულიდამ ამოვიღებ) განზრახვა, დასკუნა რომლისამე საქმის შედგომისა უსათუოდ.
Ⴂულითადი – მისანდო.
Ⴂულითადობა – გულით სიწრფელე.
Ⴂულიო – მომცრო ტრედი ველური.
Ⴂულის ამოსკუნა – (გულს ამოვისკუნი) ამოხვინჩვით ტირილი.
Ⴂულის არევა – (გული მერევა), ზიდება,.
Ⴂულის
