адмяніў выправу.[38]
Не зусім ясна, ці ведалі самі беларускія дзеячы, якая злая доля іх абмінула. Мабыць, што так. Ускосна пра гэта цвердзіць агентурнае паведамленне з Акадэмічнай канферэнцыі па рэформе беларускага правапісу і азбукі (лістапад 1926 г.). Агент ГПУ «Катя» перадаў у цэнтр наступнае: «Антисоветские вылазки наблюдались и в кулуарах. Иосиф Лесик по неизвестным, однако заведомо провокационным причинам, затеял спор о белорусском правописании слова «феникс». Отказывая трудовому белорусскому народу в праве иметь в своем алфавите букву «ф», он предложил писать это слово через «п», а вторую букву, дабы не выкликать неуместных ассоциаций, – заменить на «ё» («пёнікс»). Присутствовавшие при этом отдельные участники конференции, согласившись с первым утверждением, в остальном воспротестовали. Степан Некрашевич настаивал на написании «хвэнікс» или даже «хэнікс». Петр Бузук – «тэнікс». Лишь Ластовский (кстати, замаскированный под простого сельского учителя) категорически отметая все варианты, в свойственном ему мелкобуржуазно-нацдемовском угаре заявил о необходимости воскрешения давнего смысла белорусского слова «бацян», предлагая писать его через «цьц» («бацьцян»), а после возможной реформы по возврату старобелорусской письменной традиции – через «тт» («баттян»). При этом он ссылался на какие-то «дакумэнты» беспросветного прошлого Белоруссии времен крепостничества и поповско-ксендзовской вакханалии».[39]
Чым бліжэй да нашага часу, тым менш сведчанняў пра дзівоснага птаха. Вельмі цяжка выявіць сярод размаітых паведамленняў пра НЛА над Беларуссю апісанне менавіта бацяна-фенікса, а не лятучай талеркі ці чайніка. Наконадні нямецка-савецкай вайны ў 1941 г. чырвоныя памежнікі неаднакроць фіксавалі з’яўленне ў небе рознага кшталту летакоў – не толькі звычайных самалётаў, але і самалётаў, нібыта «окрашенных в подобие птиц, со странным механизмом помахивания крыльями и непривычной амплитудой полёта».[40] Сяляне вёсак Ласі і Мясота, што туляцца да дарогі Маладзечна—Радашковічы, захавалі легенду пра вялізнага чорнага бусла, які ўлетку векапомнага 1941 г. урэзаўся з неба ў калону фашысцкае тэхнікі. Пэўны час гэтае паданне лічылася народным ліра-эпічным пераўвасабленнем звестак пра вычын лётчыкаў экіпажа Міколы Гастэлы. Аднак больш дакладныя апытанні бабуляў і дзядуляў падчас палявых даследзін дазволілі маладым этнографам выясніць праўду. «Не, дзіцятка, самылёт патом паляцеў на немцаў. Пярвей жа пціца, вялікая, з магутнымі крыламі, у фашысцкія машыны з неба ўпала», – адзначыла сведка падзеяў, настаўніца гісторыі Васіліна Язэпаўна Арцюшэня (1926 году нараджэння).
Вучэнні войскаў беларускай вайсковай акругі 1952 г. пад Слонімам фактычна ператварыліся ў бітву між Савецкай Арміяй і беларускімі партызанамі з атраду «Чорны кот». Партызаны блакавалі камандзіра Беларускай вайсковай акругі Сямёна Цімашэнку, і партызанскі генерал Міхал Вітушка, пераапрануты
Новое русское поле. 1923. № 10 (Париж). С. 30–32.
Нацыянальны гістарычны apxiў Беларусі (Менск). Ф. 13. Воп. 66. Спр. 619. Арк. 37 аб.
Шалупеня И. Какой провокации боялся в 1941 году Сталин? // Суперсенсация. 2000. № 12 (июнь).
