liceum w romans ze swoim nauczycielem historii. Przerażenie Luizy na wieść o tym było tym większe, że ów nadzwyczaj jurny profesor nie dość, że był od niej trzy razy starszy, to jeszcze wyglądał wypisz, wymaluj jak bezdomny. Nie mówiąc już o tym, że miał dwójkę dorosłych dzieci i żonę histeryczkę, która na wieść o jego zdradzie usiłowała popełnić samobójstwo, rzucając się z okna. Ponieważ jednak zapomniała przy tym, że od niedawna nie mieszka już w bloku na szóstym piętrze, tylko w piętrowej willi, nabiła sobie tylko kilka siniaków, które potem prezentowała wszystkim z taką dumą, jakby co najmniej były ranami wojennymi. Z kolei Wiktoria, kiedy dotarło do niej, że jej kochanek się nie rozwiedzie i nie zamieszka z nią w luksusowej mazurskiej posiadłości, którą zamierzała wycyganić od mamy w prezencie ślubnym, popadła w czarną rozpacz i oświadczyła ponuro, że „na zawsze kończy z mężczyznami” oraz „zastanowi się, czy nie wstąpić do klasztoru”. Dla potwierdzenia swoich słów zaczęła nosić kreacje nachalnie kojarzące się z habitami. Uczelnię w związku z tym też wybrała sobie zacną, mediolańską i dbającą głównie o to, aby jej absolwenci znaleźli zatrudnienie w Watykanie. Zanim jednak została prawą ręką papieża, Wiktoria podczas jednego z pobytów w kraju, zaszła w ciążę i rzuciła studia. Córeczka, której ojciec pozostał nieznany, stała się jej oczkiem w głowie. Wiktoria gotowa była spełnić każde jej życzenie, bez pardonu wykorzystując w tym celu podarowaną jej przez Luizę złotą kartę kredytową z bajecznie wysokim limitem wydatków. W ten sposób wychowała prawdziwe monstrum, terroryzujące otoczenie i przekonane, że za sam cudowny fakt istnienia należy jej się wszystko, czego dusza zapragnie. Luiza obserwowała to z pobłażliwym rozbawieniem, w duchu nazywają swoją wnuczkę „dzieckiem Rosemary”. Z dwójki wnucząt, których się na razie doczekała, zdecydowanie wolała syna Tomasza. Oczywiście, zdawała sobie sprawę, że równie urodziwy, czarujący i inteligentny, co sprytny i nieco dwulicowy Lesław jest niezgorszym ladaco i że ma na sumieniu niejeden grzeszek. Mimo to nigdy nie umiała się na niego gniewać i zawsze patrzyła przez palce na jego wybryki. Lesław zresztą w pełni odwzajemniał jej uczucia. Choć opinie reszty krewnych miał z reguły w głębokim poważaniu, to ze zdaniem babci zawsze się liczył, a w rozmowach ze znajomymi opisywał ją jako „jedyną niewalniętą” w swojej rodzinie.
W gronie osób, którym Luiza mogłaby pozostawić firmę, zostawał jeszcze jej najmłodszy syn, Mateusz. Biedaczek. Nie wiedzieć czemu zawsze, gdy o nim pomyślała, od razu przychodziło jej do głowy to określenie. Zresztą, nie tylko jej. Kiedy rozmowa z kimkolwiek z rodziny schodziła na familijnego beniaminka, wcześniej czy później pojawiało się sformułowanie: „Nasz biedny Mateuszek”. Wszyscy zawsze się nad nim litowali. Półsierotka, cudem wyrwany z rąk kostuchy po przedwczesnym przyjściu na świat, mizerny i słabowity, przez pierwsze lata życia zaliczający kolejno każdą z możliwych chorób wieku dziecięcego, nadwrażliwy i zamknięty w sobie, Mateusz Mirski wyrósł na rozpieszczonego i nieodpowiedzialnego maminsynka, którego większość facetów skwitowałaby pogardliwym określeniem „mięczak”. W przeciwieństwie jednak do mężczyzn, przedstawicielki płci pięknej gotowe były owego nieporadnego i wiecznie bujającego głową w chmurach, ale też piekielnie przystojnego Piotrusia Pana nosić na rękach. Oczywiście, każda z nich była też pewna, że usidli go na dłużej, a przy okazji wżeni się w jego rodzinny majątek. Mrzonki te rozwiewały się z reguły błyskawicznie, bo Mateusz niczym srebrny dolar z piosenki Marilyn Monroe krążył z rąk do rąk, kolejnymi opiekującymi się nim kobietami nudząc się w coraz szybszym tempie. Ponieważ jednak nigdy nie obciążał swojego sumienia wyrzutami za żadne przewinienia, wychodząc z założenia, że zawsze to on jest stroną pokrzywdzoną, zostawiał wszystkie swoje ukochane z poczuciem winy, które z reguły wywołują słowa: „Przepraszam, ale nie znalazłem przy tobie tego, czego szukam”, tudzież wspomnieniem swoich smutnych oczu godnych niesłusznie skarconego dalmatyńczyka. Zapytany, czego właściwie szuka, Mateusz z pewnością nie umiałby rzecz jasna wykombinować ani jednej rozsądnej odpowiedzi, ale akurat poruszenie tej oczywistej kwestii jakoś żadnej z jego partnerek nigdy nie wpadło do głowy. W przekonaniu, że strasznie go zwiodły, jego ukochane pielęgnowały w pamięci każdą spędzoną z nim chwilę, czując do niego niezmienny sentyment.
Luiza obserwowała tę wieloodcinkową operę mydlaną z równym zaciekawieniem, co odczuciem politowania – zarówno dla podrywek swojego syna, jak i dla niego samego. Tym bardziej że Mateusz nie zajmował się właściwie niczym innym poza prowadzeniem bujnego życia miłosnego, a już na pewno niczym, czym mógłby zyskać szacunek w jej oczach. Po powrocie z uczelni w Londynie, z której zresztą wyrzucono go ledwie po półtora roku, całe dni przesiadywał głównie przed grami komputerowymi, a wieczorami i nocami włóczył się po kasynach, szulerniach i innych podejrzanych miejscach, często w towarzystwie znajomych, których za sam wygląd należałoby odizolować od reszty społeczeństwa. Z dwojga złego lepiej już było, kiedy akurat był chwilowo zakochany, bo niezależnie od tego, jakby krótko to nie trwało, Luiza miała święty spokój i nie musiała się obawiać, że jej syn znów zostanie przyłapany przez paparazzi w tak pasjonujących okolicznościach jak zraszanie trawnika za pomocą węża, w jaki wyposażony jest od urodzenia każdy chłopiec; przegląd menu spożytego w ostatnich dniach, dokonywany na chodniku przed klubem do kubła na śmieci; czy też próba uwiedzenia, a następnie odbycia aktu miłosnego z Warszawską Syrenką. Co ciekawe, poza nielicznymi wyjątkami, większość tych wybryków nie trafiła nigdy do tabloidów, bo rozsądni fotoreporterzy doskonale wiedzieli, że sprzedanie kompromitujących zdjęć Luizie opłaci im się o wiele bardziej niż przehandlowanie ich biednej jak mysz kościelna prasie brukowej. Pod okiem kolejnych dam swego życia Mateusz zachowywał się w sposób nieco bardziej cywilizowany. Niestety, nawet w tych okresach podejmowane przez Luizę desperackie próby zainteresowania syna jakimkolwiek fachem albo namówienia go na znalezienie sobie jakiegoś hobby spełzały na niczym. Mateusz odporny był na wszelkie podstępy, a fakt, że może żyć na kredyt, spłacany przez mamę, nie dodawał mu motywacji do zmiany stylu życia. Oczywiście, były chwile, kiedy Luiza miała ochotę powiedzieć temu: „stop!”, ale za każdym razem na widok jego smutnych, zagubionych oczu, szybko ją traciła. Tak… Urok Mateusza działał na każdą kobietę, łącznie z jego matką. Nie na tyle jednak mocno, aby choć na moment na serio rozważała pomysł przekazaniu mu firmy. Tym bardziej teraz… O, właśnie… Teraz… Luiza westchnęła ciężko. Co ma zrobić dziś wieczorem? Na podjęcie decyzji zostało jej przecież ledwie kilka godzin…
W dniu swoich sześćdziesiątych urodzin właścicielka firmy „Raj” była tak niespokojna jak wcześniej tylko raz w życiu…
ROZDZIAŁ II
– Gdzie się podziewałeś przez całą noc?
Przez siedem lat małżeństwa Katarzyna Wrotnicka, wiedziona instynktem samozachowawczym tudzież troską o własny układ nerwowy, nauczyła się nie zadawać mężowi wielu pytań. W tym przypadku jednak było ono o tyle uzasadnione, że Jerzemu po raz pierwszy zdarzyło się nie wrócić o zapowiedzianej porze. Choć wiele nocy spędzał poza domem, to zawsze o fakcie tym ją uprzedzał, wymyślając mniej lub bardziej wiarygodnie brzmiące usprawiedliwienia. Katarzyna nigdy dotąd nie sprawdzała, czy wszystkie owe „całonocne narady w firmie”, „pocieszania kumpla, rzuconego przez żonę wydrę dla trenera personalnego” tudzież „złapania gumy”, w wyniku których trzeba było „przenocować w hotelu w środku lasu” mają cokolwiek wspólnego z prawdą. W głębi ducha podejrzewała, że nie, ale wychodziła z założenia, że skoro jej ukochany potrzebuje jakiejś odskoczni od domowej rutyny, to ona nie będzie się kreowała na Ksantypę, która mu takowych zabroni. Wbrew podejrzeniom Luizy Katarzyna wcale nie była zaślepiona na punkcie swojego męża. Już po mniej więcej miesiącu od chwili, kiedy powiedziała mu sakramentalne „tak!” przed obliczem znudzonego księdza, wyraźnie wściekłej matki oraz stu wygłodniałych gości, oczekujących niecierpliwie na wystawną ucztę weselną przygotowaną przez Luizę, Katarzyna
