wees nie. Ek glo steeds dat liefde en respek die hoekstene van ’n regverdige samelewing en gesonde menseverhoudings is. Saam daarmee is morele optrede teenoor en die etiese behandeling van alle lewe van kardinale belang. Net dat ek dink dat die god waarmee ek grootgeword het nie bestaan nie, maak nie van my ’n ongelowige nie. Bo en behalwe dít besit Christene in elk geval ook nie die patentreg op spiritualiteit nie.[52]
Om iemand as ’n ateïs te beskryf, is om ’n generiese term met min betekenis te gebruik. Gelowiges etiketteer gewoonlik iemand wat nie húl spesifieke god onderskryf nie as ’n ateïs. Ons is egter almal ateïste, want as jy enigeen van die duisende verskillende gode bo die ander verkies, is jy ten opsigte van al die ander ’n ateïs. Die vroeë Christene was byvoorbeeld ateïste, want hulle het nie die soewereiniteit van die amptelike gode van die Romeinse Staat erken nie.
’n Wesenlike probleem met godsdiens en veral die Protestantisme is, myns insiens, die beheptheid met die dood en die verbeelde voortbestaan daarna. Daar bestaan tans genoeg getuienis dat die menslike siel, as kandidaat vir die hiernamaals, nie bestaan nie. Volgens wyle Ferdinand Deist, teoloog en Bybelnavorser, is die siel in Bybelse terme bloot ’n beskrywing van iemand se persoonlikheid. Ek en Ferdinand het jare gelede ooreengekom dat die een van ons wat eerste sterf die ander sou laat weet indien daar werklik iets ná die dood bestaan. Ná al die jare wag en treur ek nog steeds.
Deur op ’n ewige lewe ná die dood te fokus, word ons aardse bestaan tot ’n soort wagkamer vir die dood gereduseer. Die mite dat mense siele besit wat ná die dood met die ewige lewe “beloon” word, negeer eintlik die betekenisvolle bestaan wat op Aarde gelei kan word.
As jy leef, het die dood geen betekenis nie en wanneer jy sterf, maak dit in elk geval nie meer saak nie. Om te beweer dat ’n mens “die tydelike met die ewige verwissel”, is uit pas met die werklikheid. Die “tydelike” is al wat ons beskore is en ons enigste “beloning” is om vlietend deel van die kosmos te wees en die kans gegun te word om ’n morele en etiese lewe te lei. Dit is selfs moontlik om langs hierdie weg ’n spirituele bestaan te voer.[53]
Daarom is die Franse filosoof Maurice Merleau-Ponty[54] vir my belangrik. Hy betoog, onder meer, dat ons die liggaamlike verwaarloos het en dit moet herontdek. Godsdienste, met hul ietwat irriterende klem op die hiernamaals, negeer die feit dat ons primêr anatomies en fisiologies van die natuur afhanklik is. Merleau-Ponty herinner ons gevolglik daaraan dat elkeen van ons as ’n komplekse fisiese entiteit eenmalig in die kosmos debuteer.
Waarom skryf soveel mense wat met hulle gebeur toe aan een of ander god se wil sonder inagneming van die natuurwette?
’n Universele aspek van menswees is, myns insiens, die versugting na ’n sinvolle bestaan in ’n komplekse wêreld. Hiervoor is die Bybel in sy geheel nie ’n goeie handleiding nie, want dit is vol teenstrydighede[55] en verskaf nie duidelike antwoorde oor hoekom daar soveel lyding in die wêreld is nie. Ons oortuiging dat daar iets groters as ons in die kosmos bestaan, het evolusionêr ontwikkel (hieroor brei ek later meer uit), en gebeure wat ons onverstaanbaar of wonderbaar vind, word outomaties deel van die Almagtige se plan met ons. Om te glo dat iemand anders in beheer van alles is, bring op ’n manier berusting. Daar is dus ’n hele boel goed waaroor ons ons nie hoef te bekommer nie, want God sal na ons omsien en die skuldiges sal gestraf word. Hierdie stelsel is so ongeloofwaardig dat dit waarskynlik die rede is waarom daar van ons verwag word om soos kinders te glo.
Dit bly egter gerusstellend om te beweer dat God in beheer is, dat hy/sy ’n plan met ons het. Die haakplek is egter dat ons eers ná die dood sal agterkom wat die plan is. Predikante maak hiervan gebruik en verwag van ons om die verskriklikste lyding sonder verduideliking te aanvaar as deel van die ewige plan van ’n liefdevolle en ondersteunende God.
Om vir reën te bid, is ’n goeie voorbeeld. As dit ná die biddag steeds nie reën nie, het God ’n ander plan of het ons nie reg gebid nie. As dit wel reën, is dit ’n wonderwerk en God het uitkoms gegee. Mense wat hierdie onsinnige scenario aanvaar, vra blykbaar nooit wie in die eerste plek die droogte en die lyding van al die onskuldige diere en plante veroorsaak het nie. Dit help ook nie om Satan (wat, terloops, nie bestaan nie) die skuld te gee nie. Dit onderstreep net die feit dat die Almagtige God nie in beheer is nie.
Die Bybel verskaf nie ’n rasionele verklaring hoekom daar lyding op Aarde is nie. Volgens die Ou Testament moet die Wet onderhou word, anders word jy en jou familie op verskillende maniere uitgedelg. Dit is egter nie verkeerd om jou dogters aan verkragters oor te gee of slawe te besit nie. As mens van sy tyd het Jesus niks vreemds aan slawerny gesien nie en dit gevolglik ook nie verdoem nie.
Om die traumatiese ervarings in mense se lewens aan die wil van God toe te skryf, is geen oplossing nie, maar op die een of ander manier bring dit vir sommiges berusting. Dit bly egter ’n besonder ongevoelige manier vir ’n Liefdevolle Herder om sy skape te behandel. As ’n mens sien hoeveel anatomiese en fisiologiese defekte ons as “kroon van die skepping” besit en hoe baie dinge in die wêreld verkeerd loop, is dit duidelik dat die Herder planloos is. Selfs die liewe Satan moes deur die mens geskep word sodat iemand darem die blaam vir die slegte kan dra.
Die enigste sinvolle alternatief is om alle gebeure in die kosmos naturalisties te benader. Daar word vandag sterk klem gelê op die waarde van inheemse kennis-sisteme en hoe dit op verskillende vlakke by die Westerse natuurwetenskap kan aansluit. Inheemse kennis-sisteme spreek egter gewoonlik tot spesifieke etniese groeperings. Wat ons tans weet van die oerknal, die daaropvolgende ontstaan van sterrestelsels, die Aarde en die evolusieproses wat tot ons ontstaan gelei het, is deur die mense van die Aarde ontdek. Hierdie Gemeenskaplike Ontstaansmodel (GOM) is ’n inheemse kennis-stelsel van die Aardbewoners. In teenstelling met tradisionele skeppingsmites, wat steeds sterk aanhang geniet, is GOM suiwer naturalisties en steun dit slegs op toetsbare feite en rasionele verklarings.
Die Suid-Afrikaans gebore Britse embrioloog Lewis Wolpert skryf: “Science provides by far the most reliable method for determining whether one’s beliefs are valid. It may be difficult, as it will often go against common sense, but its value is inestimable.” Waarom is Afrikaanse mense so sku om wetenskaplike bevindings wat hul geloof weerlê, te aanvaar?
Wolpert is reg. Die wetenskap poog om natuurverskynsels, waarvan baie deur middel van die tegnologie tot die mens se voordeel aangewend word, te verklaar. Dié suksesverhaal blyk ’n bedreiging vir baie mense se verknogtheid aan ’n onsienlike en afwesige opperwese te wees. Die ironie is egter dat mense wat afwysend teenoor die wetenskap staan, as sou dit die invloed van God verskraal of bedreig, nie skroom om te deel in die talle voordele wat die wetenskap bied nie. Fundamentaliste wat glo dat die Aarde nie ouer as tienduisend jaar is nie, is ewe tevrede om petrol in hul motors te gebruik. Die feit dat ons fossielbrandstowwe suksesvol kan opspoor en ontgin, kan net geskied met behulp van ’n geologiese model wat op die Uniformitarisme gebaseer is. Laasgenoemde verskaf toetsbare bewyse dat die Aarde inderdaad miljarde jare oud is en dat die Jong Aarde-gedagte van die fundamentaliste doodgewoon twak is.
Net so word die kwinte en kwale van anti-evolusioniste deur moderne medisynes wat op diere getoets is, genees. Medisynes word op diere getoets vanweë die onderliggende evolusionêre verwantskap tussen ons en hulle. Met elke pil wat fundamentaliste sluk, onderskryf hulle eintlik die universele werklikheid van die evolusieproses.
Ek dink Afrikaners is dikwels sku om wetenskaplike bevindings wat volgens hul oordeel hul geloof weerlê, te aanvaar omdat hulle lank reeds ingekoop het in ’n naiëwe en voorskriftelike godsdiensmodel. Van die Anglo-Boereoorlog af tot en met 1948 het die Afrikaner om politieke oorlewing gestry en daar is nie geskroom om die Bybel op ’n uiters naiëwe manier as praktiese riglyn in die volkslewe en vir politieke aspirasies aan te wend nie.[56]
Ons pluk vandag steeds die vrugte van hierdie soort benadering tot die lewe. Deur ’n oorvereenvoudigde godsbeeld te aanvaar, loop ons die gevaar om ewe simplistiese verklarings vir natuurverskynsels goed te maak. Myns insiens skep dit
