эслади. У ёхуд укалари таёқни ҳасса каби ишлатсалар, супургини тик қўйсалар, анчагина иримчи оналари дарҳол дашном берарди:
– Бировни ўлимини тилаяпсилами? Мурдашўйлар ўргатдими, а?
Шубҳасиз, ўша чоғларда бу гап мурғак қалбларга таъсир этиб, дарҳол қилғиликларидан пушаймон бўлардилар. Улғайганларидан сўнг эса олган таълимлари бўйича бунақа қарашларни зарарли хурофот деб тушундилар. Лекин, айни шу дамда Нуриддин ўша ирим гулханига йиқилган, ўз-ўзидан тутаб ёнар, ушбу алангадан қочиб, қутулолмас эди.
Хонасига кирганидан сўнг ҳам бу ҳолат давом этди. Шоша-пиша ювиниб, миясига дам бериш учун ўзини диванга ташладию кўзларини юмди. Бироқ мижжалари ўз-ўзидан кўтарилиб кетаверди, ҳалиги кўриниш ҳадеб безовта қилаверди. Ўзига тасалли бериб, онаси яқиндагина санаторийда даволаниб, шу кунларда қишлоққа жўнаганини, отаси ҳали соғлом ва бақувват эканлигини ўзига қайта-қайта таъкидлайверди.
“Ёки икки-уч кун ичида ҳаво кескин ўзгаргани уларга ёмон таъсир этдимикин? Отамнинг қон босими кўтарилиб кетдими? Йўғ-э, ўзимча нималар деяпман?… Унда нечун бунақа ҳолат кўзимга кўринди…”
Тўғри, Нуриддинда қандайдир ички сезги гоҳида нималардандир дарак берарди. Кўпинча тушида кўрган баъзи кимсаларни ёки воқеа-ҳодисаларни эртасига айнан ўнгида ҳам кўрар эди. Гоҳида қизиқ ҳоллар ҳам юз берган. Антиқароғи эса анча аввал, тахминан ўн-ўн икки йил бурун уни ҳайратга солган. Ўшанда дам олиш куни эди. Ўз уйида, диванга чўзилганча хаёлларга берилиб ётарди. Ногоҳ кўз ўнгида шаҳар бош бекати гавдаланди. Отасини эслатгувчи бир қиёфа поезддан тушиб, такси бекатига келдию бир яшил “Волга”га ўтирди. Елкасидаги хуржунга ўхшаш тўрва-халтани ёнига қўйиб, ҳайдовчига ниманидир тушунтирди. Чорак соатлардан сўнг машина уларнинг уйи яқинида секин тўхтади. Отаси қиёфасидаги киши уловдан тушиб, халтани елкасига ташлаганча шу томон юрди. У ён-бу ён аланглади…
Нуриддин мийиғида кулди. Ўша қиёфа нигоҳидан ҳеч нари қочмас эди. Қизиқ, у киши шошилмай аввал биринчи қаватга, сўнг иккинчи ва учинчи қаватга кўтарилди. Бир дам нафасини ростлаб, ажабки, уларнинг эшиги рўпарасида тўхтади. Нуриддин негадир ҳовлиқди. У туш кўрмаётган, ҳаракатларнинг ҳаммаси кўриб тургандай назаридан ўтаётган эди. Шундай эсада, қандайдир куч таъсирида шарт туриб, эшик рўпарасига борди. Айни шу лаҳзада эшикни кимдир икки ёки уч марта “тап-тап” урди. Нуриддин калитни бураб, тутқичдан тортган эдики, рўпарасида халта кўтарган ўз отасини кўриб, лол қотди: ҳанг-манг бўлганча падарига интилди.
Чой устида шу ҳолатни отасига гапириб берган эди, Одил бобо:
– Тўқиёпсан-а, – деган кулганча.
Шунга ўхшаш ғалати ҳолатлар кейинги икки-уч йилдан буён унда рўй бермаётгандай эди. Айни ҳозирги лаҳзаларда ўша ноёблик қайтмаган бўлсин-да, дея Худодан илтижо қилиб турганида эшик тақилладию у сапчиб тушди:
– Кираверинг, эшик очиқ, – дедию сабри чидамай ўша томон юрди.
– Сизни тилпонга чақиришяпти, –
