to zacznę od generalnego sprzątania. – Czarownica była pełna entuzjazmu. – Już niedługo nie poznasz swojego domu, pani.
– Powinnaś chyba odpocząć.
– Żadnego odpoczywania, biorę się do roboty, pani.
– Czekaj. Pokażę ci wszystkie poziomy. – Taida zaczęła się wspinać po wąskich schodach. Pokonanie jednego piętra sprawiło, że lekko przyspieszył jej oddech. Nie umknęło jej uwadze to, że Lunie nie przyspieszył.
– Tu właściwie toczy się całe życie. To znaczy toczyło, zanim nie zatrudnili mnie na Zamku i przestałam w ogóle bywać w domu.
– Gratuluję awansu, pani. – Czarownica dygnęła z wdziękiem.
– A tu są moje książki. – Taida wskazała kosze ze zwojami. – Trzeba by w nich zrobić porządek, poukładać według jakiegoś klucza i w ogóle zadbać, żeby nie zbierały kurzu.
– Zajmę się tym, pani.
– A tu coś, przed czym muszę cię ostrzec. – Taida dotknęła leżących na osobnym stojaku dokumentów. – Z reguły nie przynoszę do domu rzeczy z pracy. Czasem jednak odstępuję od zasad. Na szczęście nie ma tu nikogo, kto mógłby przejrzeć tajne dokumenty, a niewolnicy przecież nie potrafią czytać.
Luna uśmiechnęła się ledwie dostrzegalnie, doceniając koncept.
– Z różnych tajnych materiałów przyniosłam do domu przez przypadek akurat twoją teczkę. Tu są wszystkie raporty, które dotyczą twojej sprawy, zeznania, listy i rozkazy. Stąd można się dowiedzieć, kto wiedział o twoim losie i palcem nie ruszył… oraz być może dlaczego.
Czarownica chyba wstrzymała oddech. W każdym razie coś ją dławiło, bo gwałtownie przełknęła ślinę.
– Jutro rano wyjdę do pracy i nie wrócę aż do późnego wieczora, więc pamiętaj – Taida ostrzegawczo uniosła palec – podczas mojej nieobecności nikomu nie wolno przeglądać tych papierów. Bo tu są wszystkie dotyczące ciebie tajemnice.
Rozdział 3
– Nie podjedziemy pod to wzgórze. – Virion z trudem opanowywał przestraszonego wierzchowca. – Za ślisko.
– Ukryjmy się w lesie.
– Cały teren podmokły, a teraz jeszcze… kiedy się leje z nieba… możemy potem nie móc wyjść z powrotem na drogę.
– To nie wchodźmy głęboko. Byle pod drzewo.
– Wóz ugrzęźnie.
Kila rozejrzał się, jakby skądś miała nadejść niespodziewana pomoc. Albo przynajmniej natchnienie. Nic z tego. Nie dostrzegał nawet szczegółów otoczenia. Ściana deszczu była nieprzenikniona, a nagłe zimno paraliżowało.
Niki pokazała ręką kierunek.
– Tam widziałam jakiś zamek.
– Chyba ruiny – włączył się Anai. – Też widziałem.
– Ruiny czy zamek, wszystko jedno. Zmrok niedługo zapadnie, a do zajazdu przed nocą już nie dojedziemy. Wozu nie wciągniemy na wzgórze przez błoto.
– Ale ruiny w nocy to głupota – pieklił się Anai. – Nie mamy pochodni, nie mamy lampek. Krok w bok po ciemku i ktoś wpadnie do jakiejś dziury. I co? I trup.
– Duchów się boisz? – Kila podejrzewał przyjaciela o inne motywacje. – Przyznaj się.
– Zróbmy coś, bo mistrz pokaże nam, co to zły humor. – Niki machnęła za siebie ręką.
Rzeczywiście, Horech ocknął się z pijackiego snu. Właśnie skonstatował, że jest cały mokry, jest zimno i nie ma się gdzie osuszyć. Jego mina stawała się coraz bardziej sroga i nic nie wróżyło dobrego zakończenia, jeśli stary szermierz wybuchnie całą swoją złością.
Korzystając z chwili, kiedy wszyscy patrzyli na Horecha, Niki szybko pokazała Virionowi serię znaków wykonanych lewą dłonią:
„Pomóż mi z noclegiem w ruinach. Coś czuję”.
– Słuchajcie! – Virion włożył w swój ton niezachwianą pewność. – Nie ma co stać tutaj i czekać, aż ulewa przestanie przeszkadzać. W żaby się na pewno nie zamienimy.
– A co proponujesz?
– Jedźmy w stronę ruin. Droga wydaje się ubita. A przynajmniej błota nie widzę.
– I co w tych ruinach będziemy robić? – Anai nie wyglądał na przekonanego.
– Rozpalimy ognisko i będziemy się suszyć.
– Akurat. Do ogniska w deszczu potrzebujemy dachu.
– Lepsze ruiny niż… – Nie dowiedzieli się, w jaki sposób Niki chciała poprzeć męża, bo przerwał jej tubalny głos Horecha:
– Co jest, do kurwy nędzy?! Chcecie nauczyć mnie pływać?!
– Dwie modlitwy, mistrzu. – Virion wykazał się najlepszym refleksem. – Już mamy rozwiązanie. Daj nam dwie modlitwy.
Popukał się w czoło pod adresem Anai. I nakazał gestem, żeby ruszali.
– Czy jest jakiś ratunek dla nas? – Matriarchini wychyliła się spod przemoczonego płóciennego dachu na wozie.
– Tak, pani. – Specjalista od przesłuchań nie pozostawił Winne złudzeń. – Będziemy nocować w śmierdzących ruinach.
– A nie ma w pobliżu ruin nieśmierdzących? – dopytywała przestraszona członkini książęcej rodziny.
– Nie ma, pani – odezwał się Kila. – Ale te, o których mówił kolega, są nawiedzane przez duchy! A przynajmniej on już widzi zjawy oczami wyobraźni.
– Jedziemy! – Virion przetarł dłonią wodę z oczu. Zimno stawało się coraz bardziej dokuczliwe. Zauważył, że drżą mu ręce. – Niki, prowadź.
Jego żona wysunęła się na czoło. Byleby nie stracić jej z oczu. Miał nadzieję, że ci z tyłu ruszyli również. Widoczność stawała się w tych warunkach raczej umowna. Na szczęście droga w stronę ruin musiała być kiedyś solidnie utwardzona. Nie zamieniła się w błotne koryto, a jej nawierzchnia była jedynym wyróżnikiem, który pozwalał się nie zgubić.
Kształt resztek budowli stał
