z uwagi na zagrożenia pochodzące z wewnątrz partii, ze strony potężnego i mającego niezaspokojony apetyt na władzę Röhma i ze strony politycznych opozycjonistów, Adolf powołał 3 sierpnia 1921 roku Straż Przyboczną (Stabswache).
Swoją drogą, ciekawe, jak potoczyłaby się druga wojna światowa, gdyby przywódcą Niemiec był uwielbiający splendor i wygody Röhm, jakimi ludźmi by się otoczył i jak jego wizja świata odcisnęłaby piętno na narodach? Czy byłby mniej brutalny, a może wręcz odwrotnie, jeszcze bardziej zawzięty niż Hitler?
Ernst Röhm niewątpliwie miał nie tylko ogromne ambicje, ale też plany, by zostać, mimo deklarowanej wierności swojemu przyjacielowi Adolfowi, przywódcą narodu. Od początku zaangażowany w powstawanie nowej siły z zazdrością spoglądał na sukcesy Führera. Hitler czuł, że podległe Röhmowi oddziały mogą służyć osobistym dążeniom Ernsta do przejęcia władzy i zagrozić jemu jako wodzowi. Zupełnie im nie ufał i w związku z tym otaczał się coraz skrupulatniej wybieranymi lojalnymi ludźmi, co w jego mniemaniu miało zapewnić mu bezpieczeństwo. To zadanie miała spełnić Stabswache.
Zaufani członkowie Stabswache otrzymywali rozkazy bezpośrednio od Hitlera. Trupie czaszki na czarnych czapkach miały nie tylko odstraszać wrogów, ale też symbolizować pełną gotowość na śmierć i poświęcenie dla wodza.
Jednak ich chrzest bojowy okazał się kompletną klęską. Podczas nieudanej próby zamachu stanu, puczu monachijskiego w nocy z 8 na 9 listopada 1923 roku, zostały rozbite, następnie zdelegalizowane, a sam Führer trafił do więzienia.
Ulotka – Adolf Hitler przy jednym ze swoich opancerzonych kabrioletów w Landsbergu (z archiwum prywatnego)
Był to kolejny pobyt Hitlera za kratami. Pierwszy raz nieoczekiwanie trafił do celi za zakłócanie porządku publicznego podczas jednego z wieców. Wtedy spędził w więzieniu równo miesiąc, od 27 czerwca do 27 lipca 1922 roku.
Mein Kampf (z archiwum prywatnego)
Teraz, po puczu, zwanym również piwiarnianym, został aresztowany 8 listopada 1923 roku, a 1 kwietnia 1924 osadzony w Landsbergu z wyrokiem pięciu lat pozbawienia wolności.
To właśnie tu powstało dzieło jego życia – Mein Kampf (Moja walka), w której sformułował program ruchu nazistowskiego.. Książka stała się wymuszonym bestsellerem, polityczną biblią, rozdawaną na prawo i lewo, wręczaną nowożeńcom podczas zawierania związków małżeńskich. Osiągnęła gigantyczny nakład, dzięki czemu jej autor stał się niezwykle zamożnym człowiekiem. Pod koniec sierpnia 1938 roku nakład wyniósł aż 4 mln egzemplarzy!
Hitler był tak zaciekły w swoich poglądach, a jednocześnie tak przekonujący, że… niejako przekonał do nich sąd, a przynajmniej poruszył sędziów na tyle, że 20 grudnia 1924 roku został przedterminowo zwolniony i oczywiście niemal od razu wrócił do polityki. 7 kwietnia 1925 roku Hitler ostentacyjnie zrzekł się austriackiego obywatelstwa i na siedem lat został bezpaństwowcem – dopiero 26 lutego 1932 roku stał się Niemcem, którym w rzeczywistości czuł się od wielu lat.
„Wyjaśnienia wymagała jedna kwestia formalna: Hitler ciągle nie był obywatelem Niemiec. Poprzednie pomysły zdobycia obywatelstwa w 1929 roku w Bawarii i w następnym roku w Turyngii upadły. Pozostawał «bezpaństwowcem». Przedsięwzięto gwałtowne kroki, aby mianować Hitlera Regierungsratem (radcą rządowym) w Wydziale Gospodarki Rolnej i Geodezji (Landeskultur-Und Vermessungsamt) w Brunszwiku oraz reprezentantem kraju w Berlinie. Hitler nabył obywatelstwo przez nominację na urząd w służbie cywilnej. 26 lutego 1932 roku jako urzędnik cywilny złożył przysięgę państwu niemieckiemu, które był zdecydowany zburzyć”26.
Uzyskanie obywatelstwa było oczywiście konieczne, by kandydować w wyborach. Ponownie otoczył się gronem wpatrzonych w niego klakierów, z którymi już w lutym 1925 roku reaktywował NSDAP.
I tu dochodzimy do sedna.
Tuż po wyjściu zza krat Hitler realnie obawiał się o swoje życie i ataki ze strony niezdyscyplinowanych oddziałów SA, co zrodziło potrzebę natychmiastowego stworzenia przybocznej gwardii, której zadaniem byłaby ochrona Führera. Powstał elitarny, prawdopodobnie zaledwie kilkuosobowy oddział, który oficjalnie zaprezentował się już w kwietniu 1925 roku i który niebawem zaczął pączkować w szereg pomniejszych oddziałów, m.in. Stosstrupp Adolf Hitler, Schutzkommando czy Sturmstaffel. Miały one chronić miejsca wieców, sale, w których odbywały się spotkania, przejazdy przyszłego wodza i oczywiście jego samego. W efekcie powstało kilka różnych jednostek, którym przyświecał ten sam cel.
9 kwietnia 1925 roku podjęto decyzję o ujednoliceniu ich nazw i tak się narodziło dobrze wszystkim znane, kojarzące się z niezwykłą brutalnością i bezwzględnością Schutzstaffel27, czyli SS. Pierwszym dowódcą SS (jako Oberleiter, nadkierownik) został Julius Schreck, a charakterystyczne czarne mundury zaprojektował sam Hugo Boss.
SS było początkowo formacją elitarną, skupiającą wybitne, zasłużone jednostki, ale też organizacją mającą tylko i wyłącznie ochotniczy charakter. Był to sprytny wybieg, który umożliwiał wstępowanie w jej szeregi Volksdeutschów28, czyli Niemców niebędących w chwili wybuchu wojny obywatelami niemieckiego państwa, jak również ochotników z państw sojuszniczych czy okupowanych. Co ciekawe, do SS należeli w późniejszych latach obywatele niemal wszystkich europejskich państw.
„Polacy, których kraj uległ pod koniec XVIII wieku rozbiorom, podzielony między Austro-Węgry, Rosję i Prusy, faktycznie walczyli we wszystkich trzech armiach wspomnianych mocarstw – często przeciwko sobie – i utworzyli owiane legendą Legiony Polskie, z których Pierwsza Brygada stała po stronie Austro-Węgier, a potem Niemiec pod dowództwem przyszłego naczelnika państwa Józefa Piłsudskiego. (…)
Himmler odnosił się początkowo z dużą rezerwą do pomysłów otwarcia «Czarnego Zakonu» (SS) na ochotników spoza krajów nordyckich, gdyż tylko tych ostatnich uważał za przedstawicieli rasy germańskiej. (…)
SS zaczęło przejawiać zainteresowanie werbunkiem obcokrajowców, poczynając od 1939 roku, a potem w latach wojny, akcja rekrutacyjna miała więcej wspólnego z opisanym planem dawnego MSZ-etu, aniżeli samo kierownictwo SS było skłonne przyznać. Niespodziewanie niemiecki «program rewolucyjny» z lat 1914–1918 został zupełnie pominięty w kontrowersyjnej «tezie Fischera» o trwałych i niezmiennych elementach niemieckiej polityki zagranicznej. (…)
Najważniejszym z przyszłych rezerwuarów zasobów ludzkich do wykorzystania przez SS był ponadczasowy ruch antybolszewicki, który powstał z końcem pierwszej wojny światowej w odpowiedzi na konsolidację władzy Lenina w Rosji (…)”29.
„W każdą rocznicę puczu monachijskiego (9 listopada) osiemnastoletni kandydaci do SS otrzymywali swe
Die Schutzstaffel der NSDAP, „oddział ochronny” NSDAP, nazwę najprawdopodobniej wymyślił Hermann Göring na uroczystościach poświęconych Manfredowi von Richthofenowi.
Volksdeutsche (etniczni Niemcy lub folksdojcze) – określenie stosowane do 1945 r. (w Austrii także później) wobec osób pochodzenia niemieckiego, zamieszkujących poza granicami Niemiec według przebiegu granic na koniec 1937 r., które nie miały niemieckiego ani austriackiego obywatelstwa (
Jochen Böhler, Robert Gerwarth, Jacek Młynarczyk,
