Cokolwiek powiesz, nic nie mów. Группа авторов

      „Od dziecka powtarzają ci, jakie to wspaniałe życie”266 – wspominała Price. Choć jednak dobrze znała romantyczne opowieści o swoim nowym powołaniu, zdawała sobie też sprawę z niebezpieczeństw. IRA wdała się w wojnę z Brytyjczykami i bez względu na to, co mówili inni świeżo upieczeni rekruci, szanse zwycięstwa wydawały się nikłe. Gdyby, co było bardzo prawdopodobne, nieprzyjaciel okazał się sprawniejszy od ciebie lub gdyby dysponował większą siłą ognia, operacja, w której brałeś udział, a może i cała kampania, skończyłaby się mniej więcej tak samo jak powstanie wielkanocne. Zawsze groziło ci, że dołączysz do Patricka Pearse’a i innych martwych bohaterów i że zostaną po tobie tylko legendy, opowiadane po wsze czasy. Nowym rekrutom Tymczasowej IRA mówiono, że powinni się spodziewać jednego z dwojga: „Albo trafisz do więzienia, albo zginiesz”267.

      Chrissie Price dobrze znała ryzyko i mimo swego oddania sprawie martwiła się o córkę.

      – Co z twoimi studiami? – wypytywała.

      – Rewolucja nie będzie czekać, aż dostanę dyplom – odpowiadała Dolours268.

      Zazwyczaj kiedy wracała wieczorem do domu po kolejnej akcji, Chrissie bez słowa brała od niej ubranie do prania i nie zadawała żadnych pytań269. Pewnego razu dziewczyna zastała jednak matkę całą we łzach. Okazało się, że Chrissie usłyszała pogłoskę o wybuchu bomby i wmówiła sobie, że córka na pewno zginęła270.

      Krótko po tym, jak siostry Price wstąpiły w szeregi Provos, zostały wysłane do obozu szkoleniowego po drugiej stronie granicy, w Republice Irlandii271. Wszystko to przypominało rytuał. Rekrutów wieziono samochodem albo furgonetką krętymi wiejskimi drogami w jakieś odludne miejsce, zazwyczaj do gospodarstwa rolnego. Witał ich ktoś miejscowy, na przykład pani domu w fartuchu albo proboszcz. Trening trwał kilka dni, czasami ponad tydzień. Uczono się obsługi rewolwerów, karabinów i bomb. Provos mieli do dyspozycji skromny arsenał starej broni (niektóre jej sztuki pochodziły z czasów II wojny światowej) i szkolili rekrutów z rozkładania, składania i oliwienia karabinów, a także konstruowania i podkładania ładunków wybuchowych. Ochotnicy odbywali musztry i maszerowali w szyku, jak gdyby służyli w regularnej armii272. Istniały nawet swego rodzaju mundury. Na co dzień młodzi rebelianci nosili typowe cywilne ubrania, na przykład dżinsy i wełniane swetry, gdy jednak szli na pogrzeb, należało założyć ciemny garnitur, okulary przeciwsłoneczne i beret, a następnie rozstawić się w kordonie wzdłuż chodnika niczym oddział wojska273. Władze często korzystały z takich okazji, by gromadzić dokumentację fotograficzną, lecz w tamtym okresie informacje wywiadowcze o nowych organizacjach paramilitarnych były dość skąpe, a twarzom ze zdjęć rzadko kiedy udawało się przyporządkować nazwiska.

      W latach sześćdziesiątych w Belfaście „człowiek IRA” kojarzył się z knajpianym radykałem o nalanej twarzy, podstarzałym, snującym niekończące się opowieści o dawnych pięknych dniach. Członkowie Tymczasowej IRA mieli być zupełnym tego przeciwieństwem: grupą zdyscyplinowanych, zorganizowanych, ideowych i bezlitosnych bojowników274. Nazywali się ochotnikami, nawiązując do nieszczęsnych bohaterów powstania wielkanocnego. W słowie tym kryła się też wizja patriotyzmu jako swoistej transakcji, za którą w razie konieczności trzeba zapłacić okrutną cenę. Ochotnicy godzili się poświęcić sprawie wszystko, nawet życie. Rodziło się wskutek tego upajające poczucie braterstwa i wspólnej misji, a więc więź, która zdawała się zupełnie niezniszczalna.