толькі зрабіць «нашых» грамадзянамі Расіі. Што не цяжка, нават новапрызначаны з дапамогай «калашнікавых» крымскі прэм’ер якраз яе грамадзянін.
…Учарашнія падзеі на Каўказе і сённяшнія вакол Крыма, ды ўвогуле Украіны, нават больш яскрава (для нас, ва ўсялякім выпадку), чымсьці колішнія падзеі ў Югаславіі, высветлілі адну з самых небяспечных традыцый ў суіснаванні народаў і дзяржаў – традыцыю легалізаванага забойства, якім з’яўляецца вайна. Традыцыю, ад якой, здавалася, назаўсёды адвярнулі крывавыя катастрофы ХХ стагоддзя.
Не адвярнулі. Больш за тое, яна працягваецца з новай жахлівай сілай і ў новым «цывілізаваным» выглядзе, намагаецца састроіць з сябе ўвасабленне высокай маралі. І самая цынічная частка гэтага падману – закліканне да «гістарычнай справядлівасці», што набывае цяжкія формы шавіністычнага псіхозу ды істэрыі.
Кожны раз, калі палітыкі енчаць пра «гістарычную справядлівасць», чакайце загаду на распачынанне новай вайны. І не шукайце справядлівасці – яе ў гісторыі наўпрост няма. Ёсць гістарычны досвед, каторы немагчыма засвоіць без гістарычнай праўды.
Гэты досвед і гэтая праўда наўпрост лямантуюць супраць адраджэння ў Расіі імперскага духу.
Нагадаю, дарэчы: матрос Кошка, самы знакаміты герой колішняй Крымскай вайны, быў украінцам.
Па крыві.
Чорны колер, чырвоны аловак
Познім вечарам у мінулую сераду праглядзеў на «Белсаце» «Размову са Святланай Калінкінай» з уласным удзелам.
Настрой быў зусім дрэнны – удзень на «нейтральнай» Беларусі быў пастаўлены чарговы (ці не апошні?) крыж. Мо таму, а, мо, як яно часцяком здараецца «пасля бойкі», застаўся вельмі незадаволены: тое не сказаў, тое недасказаў, тое сказаў не так, а нешта і ўвогуле сказаў не тое…
Што праўда, тэма была даволі складаная – інфармацыйныя войны. На пытанне, ці ёсць пераможцы ў сённяшняй інфармацыйнай вайне паміж Расіяй і Украінай, я адказаў, што пераможцаў няма, спрэс ахвяры. І памыліўся. Ну, вось, да прыкладу – ці можна лічыць ахвярамі журналістаў партала Lеntа. ru, якія не пажадалі ўдзельнічаць у інфармацыйнай вайне з Украінай, далі слова «фашысту» і салідарна са сваёй звольненай галоўнай рэдактаркай сышлі, так бы мовіць, з поля бою?
А вось іншае пытанне: ці можна лічыць пераможцамі тых дзеячаў расійскай культуры, што «цвёрда» заявілі «аб падтрымцы пазіцыі Прэзідэнта Расійскай Федэрацыі па Украіне і Крыму»?
Ці перамога гэта – паставіць сваё, паважанае нават ў свеце, імя побач з папсовымі зоркамі, чые «думкі» – што «скакуны»?
Карэн Шахназараў, адзін са знакамітых падпісантаў, сцвярджае, што не ведаў, хто яшчэ падпісаўся, увогуле яго гэта мала цікавіла, бо тэкст, які яму прачыталі па тэлефоне, цалкам адпавядаў ягонай уласнай пазіцыі.
Нічога сабе «уласная пазіцыя», якую фармулююць чыноўнікі з Міністэрства культуры!
Не, ніякай «уласнай пазіцыі» у тым тэксце няма.
З насамрэч уласнай
